Utrata przytomności to nagły brak całkowitej świadomości. Osoba nieprzytomna nie reaguje na żadne bodźce, wydawane polecenia, dotyk lub bodźce bólowe, jak kłucie, zimno czy ciepło. Utrata przytomności może być krótkotrwała (chwilowa utrata przytomności) ‒ wtedy jest to omdlenie.  

W przypadku stanów przedomdleniowych, zwanych zasłabnięciem, nie dochodzi do utraty przytomności. Jeśli utrata przytomności trwa dłużej niż kilkadziesiąt sekund, może przejść w śpiączkę, która jest ciężkim zaburzeniem świadomości. 

Utrata przytomności pierwsza pomoc

Osobie, która straciła przytomność należy niezwłocznie udzielić pierwszej pomocy!

Utrata przytomności może być poprzedzona:

  • bladą skórą,
  • uczuciem osłabienia,
  • nagłymi dusznościami,
  • przyspieszoną pracą serca.

Oprócz wymienionych sygnałów mogą pojawić się m.in.: nagła niezdolność do odpowiedzi, bełkotliwa wymowa, dezorientacja, zawroty głowy. Podczas utraty przytomności może dojść do mimowolnego oddania moczu. 

Oprócz przyczyn chorobowych, czynniki zewnętrzne, które mają wpływ na utratę przytomności to: zbyt wysoka temperatura w pomieszczeniu, długie przebywanie w pozycji stojącej czy nagłe zmiany pozycji ciała, uraz, komplikacje wynikające z używania narkotyków (przedawkowanie) lub nadużywania alkoholu (zatrucie alkoholowe), duża utrata krwi, cios w klatkę piersiową lub głowę.



Typowe przyczyny tymczasowej utraty przytomności to m.in.:

  • niskie stężenie glukozy we krwi,
  • niskie ciśnienie krwi,
  • brak przepływu krwi do mózgu,
  • udar lub przemijający atak niedokrwienny (TIA),
  • odwodnienie,
  • arytmia,
  • hiperwentylacja,
  • napięcie emocjonalne.

Utrata przytomności może być objawem poważnych schorzeń, dlatego nie wolno jej bagatelizować.

Utrata przytomności przyczyny

Osobie, która straci przytomność należy udzielić pierwsze pomocy.

Pełna lista objawów chorobowych >>

Prezentowanych informacji o charakterze medycznym nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz indywidualnie, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję w porozumieniu z pacjentem. W przypadku chęci realizacji badań nieobjętych wskazaniami lekarskimi, pacjent ma możliwość ich odpłatnego wykonania.