Kinetoza – choroba lokomocyjna

Chorobę lokomocyjną powoduje niezgodność bodźców, jakie mózg odbiera z różnych narządów. Wzrok i słuch odbierają, że ciało się porusza, natomiast błędnik nie rejestruje żadnego ruchu ciała. Za chorobę lokomocyjną odpowiedzialne są narządy zmysłów składające się na układ równowagi: błędnik, oczy i proprioreceptory, czyli zakończenia nerwowe w stawach, mięśniach, ścięgnach i skórze, przesyłające do mózgu informacje o ułożeniu naszych rąk i nóg oraz o tym, w jakim położeniu znajdują się względem siebie. Odbierają one z otoczenia informacje, co się z nami dzieje w danym momencie, i wysyłają je do mózgu. Jeżeli informacje wysyłane przez poszczególne narządy zmysłu są sprzeczne, mózg nie jest w stanie ich powiązać w logiczną całość i odpowiednio zareagować. Wskutek tego następuje pobudzenie ośrodka wymiotnego w mózgu i nerwu błędnego, co jest podstawą choroby lokomocyjnej. Najczęstsze objawy choroby lokomocyjnej to: zawroty głowy, zmęczenie, nudności i senność. Bardziej podatne na tę dolegliwość są kobiety, zwłaszcza w ciąży lub podczas miesiączki. Choroba lokomocyjna bardzo często występuje u dzieci do 12. roku życia, później u większości przemija.

Choroba lokomocyjna w większości przypadków ma łagodny przebieg, a jej objawy stopniowo ustępują samoistnie. Jednak w przypadku, gdy towarzyszą jej wyjątkowo uciążliwe i intensywne dolegliwości, konieczna jest konsultacja lekarska. Leki na chorobę lokomocyjną, zawierające substancje hamujące nadmierną aktywność układu autonomicznego i tym samym zapobiegające wystąpieniu nieprzyjemnych skutków kinetozy, są dostępne bez recepty w postaci syropu, tabletek i kropli. Trzeba pamiętać, że niektóre z nich działają uspokajająco i nasennie, osłabiają koncentrację, toteż nie powinni ich zażywać kierowcy. Przy ich zażywaniu nie wolno pić alkoholu. Powinno się je przyjmować przed rozpoczęciem podróży. Niezwykle ważne w chorobie lokomocyjnej są odpowiednie warunki i komfort podróży.