Laremid

Laremid co to jest?

Laremid jest lekiem o właściwościach przeciwbiegunkowych. Ma postać tabletek i jest dostępny bez recepty. Występuje w dwóch wielkościach opakowań:

• tabletki 2 mg, 10 sztuk
• tabletki 2 mg, 20 sztuk

Bez względu na wielkość opakowania nie podlega refundacji.

Substancją czynną preparatu jest chlorowodorek loperamidu. To lek na biegunkę, który wiąże się z receptorami opioidowymi występującymi w komórkach ścian jelita. Spowalnia perystaltykę jelit, a tym samym wydłuża czas przejścia pokarmu przez układ pokarmowy. Jednocześnie zwiększa wchłanianie wody oraz elektrolitów. Ponadto zwiększa spoczynkowe napięcia zwieracza odbytu, dzięki czemu zmniejsza potrzebę natychmiastowego wypróżnienia. Jak szybko zaczyna działac Laremid? Preparat rozpoczyna działanie w pierwszej godzinie od chwili przyjęcia dawki 4 mg.

Skład preparatu

Jaki jest skład Laremid? 1 tabletka zawiera 2 mg chlorowodowru loperamidu.
Pozostałe składnikito: laktoza jednowodna, skrobia kukurydziana, powidon K-25, kwas stearynowy.

Wskazania do stosowania

Tabletki Laremid są zalecane do stosowania podczas leczenia objawowego biegunki o ostrym lub przewlekłym przebiegu. Może być także wykorzystany w terapii pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego ze względu na swoje właściwości powodujące ograniczenie ilości wypróżnień i ich objętości oraz zwiększenie konsystencji stolca.

Przeciwwskazania

Lek nie może być przyjmowany przez osoby, u których stwierdzono nadwrażliwość lub alergię na którykolwiek jego składnik. Wśród przeciwwskazań wymienionych w ulotce znajdują są także:

• wiek pacjenta poniżej lat 6,
• bakteryjne zapalenie jelita cienkiego oraz okrężnicy, wywołane przez bakterie rodzaju Salmonella, Shigella i Campylobacter.
• ostry rzut wrzodziejącego zapalenia jelita grubego,
• rzekomobłoniaste zapalenie jelit, wywołane przez podawanie antybiotyków, o szerokim spektrum działania,
• ostra czerwonka, której towarzyszą wysoka gorączka oraz występowanie krwi w kale,
• ryzyko wystąpienia ciężkich powikłań w postaci niedrożności jelit, toksycznego rozszerzenia okrężnicy i okrężnicy olbrzymiej - dotyczy sytuacji, w których pacjent powinien unikać spowalniania perystaltyki jelit.

Dawkowanie preparatu

Dawkowanie Laremid zależy od rodzaju biegunki oraz wieku pacjenta. Zaleca się, aby w przebiegu ostrej biegunki przyjmować lek w następujący sposób:

• osoby dorosłe - dawka początkowa powinna wynosić 2 tabletki, a następnie należy stosować 1 tabletkę po każdym kolejnym luźnym wypróżnieniu;
• dzieci powyżej 6 roku życia - należy stosować 1 tabletkę zarówno jako dawkę początkowa, jak i po każdym luźnym wypróżnieniu.

Uwaga! Jeżeli w czasie 48 godzin stan pacjenta nie poprawi się, należy zaniechać kontynuowanie terapii i jak najszybciej skonsultować się z lekarzem.

W przypadku biegunki przewlekłej:

• dorośli powinni rozpocząć terapię od 2 tabletek na dobę, następnie podtrzymująco stosuje się od 1 do 6 tabletek na dobę, przy czym maksymalna dopuszczalna dawka u osób dorosłych wynosi 8 tabletek w ciągu doby,
• u dzieci leczenie zaczyna się od 1 tabletki na dobę, a dawkę podtrzymującą dobiera się w oparciu o masę ciała. Zaleca się, aby dziecko przyjmowało dobowo nie więcej, niż 3 tabletki na 20 kg masy ciała.

Należy pamiętać, że utrzymująca się biegunka może być objawem innych, poważniejszych chorób. Dlatego też nie zaleca się długotrwałego przyjmowania Laremidu bez konsultacji z lekarzem i ustalenia przyczyny dolegliwości.

Przyjęcie większej ilości leku od zalecanej

Przedawkowanie Laremid może mieć bardzo poważne skutki. U pacjentów, którzy nadużywali leku pojawiały się zaburzenia kardiologiczne, m.in. zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, wydłużenie odstępu QT oraz wydłużenie czasu trwania zespołu QRS. Odnotowano także przypadki śmiertelne. Ponadto przedawkowanie loperamidu może ujawnić istniejący wcześniej zespół Brugadów.

Możliwe skutki uboczne

Jak wiele preparatów, tak również Laremid może wywołać u niektórych osób wystąpienie działań niepożądanych. Producent ostrzega, że stosowanie leku należy niezwłocznie przerwać w razie pojawienia się zaparć, wzdęć brzucha lub objawów niedrożności jelit.

W ulotce leku jako działania często występujące wymienione zostały: bóle i zawroty głowy, nudności, zaparcia, wzdęcia.

Niezbyt często pojawiają się: bóle brzucha, ból w nadbrzuszu, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, wzmożona senność, zawroty głowy, niestrawność, wymioty, uczucie suchości w jamie ustnej, wysypka.

Rzadko obserwuje się natomiast: reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne (także wstrząs), reakcje anafilaktoidalne, hipertonia, obniżony poziom świadomości lub utratę świadomości, uczucie osłupienia, zaburzenia koordynacji ruchowej, zwężenie źrenic, rozszerzenie okrężnicy (także toksyczne rozszerzenie okrężnicy), niedrożność jelita (w tym poranna), obrzęk naczynioruchowy, wzdęcia brzucha, wysypkę pęcherzowa (w tym także rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka), pokrzywkę, świąd, zatrzymanie moczu, wzmożone zmęczenie.

Środki ostrożności

Przy biegunce bardzo ważne jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Ryzyko odwodnienia dotyczy szczególnie pacjentów w podeszłym wieku, dzieci oraz osób osłabionych. Należy pamiętać, by uzupełniać utracone płyny i elektrolity.

Loperamid leczy jedynie objawy biegunki, a nie jej przyczynę. Zaleca się wdrożenie leczenia przyczynowego u wszystkich pacjentów, u których znana jest etiologia dolegliwości jelitowych. Należy udać się do lekarza w szczególności, jeśli biegunka utrzymuje się powyżej 2 tygodni, ma charakter nawracający lub pojawiają się inne objawy.

W składzie tabletek znajduje się laktoza. Z tego powodu preparat nie jest zalecany dla osób cierpiących na dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Jeśli w przypadku stosowania Laremid na biegunkę w przebiegu zespołu jelita drażliwego (IBS) po 48 godzinach od rozpoczęcia terapii stan pacjenta nie ulegnie poprawie, to należy zakończyć leczenie i skontaktować się z lekarzem.

U osób chorujących na AIDS z towarzyszącym zakaźnym zapaleniem okrężnicy skutek uboczny loperamidu w postaci zaparć wiąże się z podwyższonym ryzykiem toksycznego rozszerzenia okrężnicy. Jeśli podczas stosowania leku u osoby z AIDS wystąpią objawy wzdęcia brzucha, należy niezwłocznie przerwać leczenie.

Należy zachować szczególną ostrożność stosując preparat u osób z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ metabolizowanie leku w czasie pierwszego przejścia przez wątrobę jest u tych pacjentów pogorszone. Z tego powodu może wystąpić względne przedawkowanie loperamidu, a w konsekwencji także jego toksyczny wpływ na ośrodkowy układ nerwowy.

Niektóre objawy biegunki oraz skutki uboczne preparatu mogą wpływać na koncentrację pacjenta. Dlatego też w razie prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn należy zachować ostrożność.

Interakcje z innymi lekami

Loperamid stanowi substrat glikoproteiny P. Niektóre leki powodują wzrost jego stężenia. Zauważono taką interakcję z:

• chinidyną lub rytonawirem – są to substraty glikoproteiny P, podanie któregokolwiek z nich pacjentom po zażyciu 16 mg loperamidu skutkowało 2-3 krotnym zwiększenie jego stężenia w osoczu krwi;
• itrakonazolem – jako inhibitor glikoproteiny P oraz cytochromu CYP3A4 powodował on 3-4 krotne zwiększenie stężenia loperamidu (przyjętego w dawce 4 mg) w osoczu;
• ketakonazolem – ten inhibitor glikoproteiny P oraz cytochromu CYP3A4 podany jednocześnie z 16 mg loperamidu powodował 5-krotne zwiększenie jego stężenia w osoczu;
• gemfibrozylem – jest to inhibitor cytochromu CYP2C8, jego podanie powodowało około 2-krotne zwiększenie stężenia loperamidu;
• gemfibrozylem i itrakonazolem podanymi jednocześnie – następował wówczas 13-krotny wzrost całkowitej ekspozycji loperamidu oraz 4-krotne zwiększenie jego stężenia w osoczu.

Z kolei podczas jednoczesnego stosowania loperamidu z doustną desmopresyną następował 3-krotny wzrost jej stężenia w osoczu. Podejrzewa się, że było to spowodowane spowolnieniem motoryki układu pokarmowego.

Interakcje z alkoholem

Wiele leków nie może być stosowanych łącznie z alkoholem. W przypadku preparatu w badaniach klinicznych nie zebrano wystarczających danych, świadczących o występowaniu bądź braku interakcji między Laremid a alkoholem.

Laremid w ciąży

Leku nie powinno stosować się w ciąży, szczególnie w I trymestrze. Biegunka w ciąży powinna zostać skonsultowana z lekarzem, który oceni stan pacjentki, przyczynę problemu, a także wskaże właściwy sposób leczenia.

Laremid a karmienie piersią

Kobiety karmiące piersią nie powinny stosować leku Laremid. W przypadku wystąpienia biegunki konieczne jest skonsultowanie z lekarzem, który dobierze odpowiedni i bezpieczny sposób leczenia.

Dystrybutor na terenie Polski: Polfa Warszawa S.A.