Intratect roztw. do inf.(100 mg/ml) - fiolka 10 ml

Dożylnie. Dorośli, młodzież i dzieci. Leczenie musi być rozpoczęte i monitorowane przez lekarza specjalistę doświadczonego w leczeniu zaburzeń układu odpornościowego. W leczeniu dawkowanie należy ustalić indywidualne dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi klinicznej. Dawka oparta na masie ciała może wymagać dostosowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Dawkowanie należy ustalić tak, żeby osiągnąć poziom IgG co najmniej 6 g/l lub w granicach normy dla wieku danej populacji (należy oznaczać poziom IgG przed kolejną infuzją). Od rozpoczęcia leczenia do wyrównania stężenia potrzeba 3 do 6 mies. Zaleca się zastosowanie dawki początkowej 0,4-0,8 g/kg mc. podanej jednorazowo, a następnie podawanie co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia 6 g/l we krwi krążącej wynosi 0,2-0,8 g/kg mc./mies. Po osiągnięciu stabilnego stanu, przerwy między infuzjami wynoszą 3-4 tyg. Należy oznaczać i oceniać poziom immunoglobuliny w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. W celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki w celu uzyskania większego stężenia. Leczenie substytucyjne we wtórnych niedoborach odporności: 0,2-0,4 g/kg mc. co 3-4 tyg. Należy kontrolować najniższe stężenie IgG w osoczu i oceniać łącznie z częstością zakażeń. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 1. dawka 0,8-1,0 g/kg mc. w pierwszym dniu; dawka może być powtórzona raz w ciągu 3 dni; 2. 0,4 g/kg mc. na dobę przez 2-5 dni. Leczenie można powtórzyć, jeśli nastąpi nawrót choroby. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg mc./dobę przez 5 dni (możliwe powtórzenie dawkowania w przypadku nawrotu). Choroba Kawasaki: 2,0 g/kg mc. w jednorazowej dawce. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielona na 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg podzielona na 1-2 kolejne dni co 3 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielona na 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2-4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4-8 tyg w dawkach podzielonych przez 2-5 dni. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od stosowanego u dorosłych. Sposób podania. Immunoglobulinę ludzką normalną należy podawać dożylnie z początkową szybkością infuzji nie większą niż 0,3 ml /kg mc./h przez 30 min. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Jeśli preparat jest dobrze tolerowany, prędkość infuzji można stopniowo zwiększyć do maksymalnie 1,9 ml/kg mc./h. W terapii zastępczej u pacjentów, którzy dobrze tolerowali prędkość infuzji 1,9 ml/kg mc./h, można stopniowo zwiększać prędkość do 6 ml/kg mc./h i jeśli nadal jest dobrze tolerowana, można ja stopniowo zwiększać maksymalnie do 8 ml/kg mc./h.

Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat): w zespołach pierwotnych niedoborów odporności (PID) z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; we wtórnych niedoborach odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, nieskutecznym leczeniem przeciwdrobnoustrojowym oraz udowodnionym niepowodzeniem przeciwciał swoistych (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG przeciwko antygenowym szczepionkom polisacharydowym przeciwko pneumokokom i szczepionkom polipeptydowym) lub poziomem IgG w surowicy <4 g . Leczenie immunomodulujące u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży (0-18 lat): w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed zabiegiem chirurgicznym w celu podwyższenia liczby płytek krwi; w zespole Guillaina-Barre; w chorobie Kawasaki (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); w przewlekłej zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej (CIDP); w wieloogniskowej neuropatii ruchowej (MMN).