Hydroxycarbamid Teva kaps.(500 mg) - 100 szt.

Doustnie. Dorośli. Dawkę ustala się na podstawie aktualnej masy ciała lub masy należnej, jeśli aktualna masa jest mniejsza. Leczenie należy przerwać, jeśli liczba białych krwinek będzie mniejsza niż 2,5x10⁹/l lub liczba płytek krwi będzie mniejsza niż 100x10⁹/l. Działanie leku hamujące czynność szpiku kostnego ustępuje po zaprzestaniu leczenia. Przewlekła białaczka szpikowa: początkowo 40 mg/kg mc./dobę, zależnie od liczby białych krwinek. Gdy liczba białych krwinek jest mniejsza niż 20x10⁹/l dawkę zmniejsza się o 50% (20 mg/kg mc./dobę), dawkę należy dostosować indywidualnie tak, aby liczba białych krwinek wynosiła 5-10x10⁹/l. Dawkę należy zmniejszyć, jeśli liczba białych krwinek będzie mniejsza niż 5x10⁹/l i zwiększyć, jeśli liczba białych krwinek będzie większa niż >10x10⁹/l. Jeżeli liczba białych krwinek jest mniejsza niż 2,5x10⁹/l lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100x10⁹/l, leczenie należy przerwać, aż nastąpi zwiększenie ich liczby do wartości bliskich prawidłowym. Okres próbny dla oceny przeciwnowotworowego działania hydroksykarbamidu wynosi 6 tyg. W przypadku znaczącego postępu choroby, leczenie hydroksykarbamidem należy przerwać. Jeśli występuje znacząca reakcja kliniczna, leczenie można kontynuować przez czas nieokreślony. Nadpłytkowość: początkowo 15 mg/kg mc./dobę, dawkę należy tak dostosować, aby liczba płytek krwi wynosiła poniżej 600x10⁹/l a liczba białych krwinek powyżej 4x10⁹/l. Czerwienica prawdziwa: początkowo 15-20 mg/kg mc./dobę, dawkę należy tak dostosować, aby wartość hematokrytu wynosiła poniżej 45% a liczba płytek krwi poniżej 400x10⁹/l. Zwykle dawka podtrzymująca w terapii ciągłej wynosi 500-1000 mg na dobę. Jeśli wartość hematokrytu i liczbę płytek krwi można dostatecznie kontrolować, terapię należy kontynuować przez czas nieokreślony. Osteomielofibroza: początkowo 5-20 mg/kg mc./dobę, następnie 10 mg/kg mc./dobę w leczeniu podtrzymującym. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku mogą wykazywać większą wrażliwość na działanie hydroksykarbamidu, w takich przypadkach należy zastosować mniejsze dawki. Brak zaleceń dotyczących dawkowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby. Z uwagi na rzadkie występowanie tego typu stanów chorobowych u dzieci, nie ustalono schematu dawkowania w tej grupie wiekowej. Dorośli, młodzież i dzieci w wieku powyżej 2 lat. Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa. Leczenie powinien wdrożyć lekarz posiadający doświadczenie w leczeniu niedokrwistości sierpowatokrwinkowej. Dawkowanie należy uzależnić od masy ciała pacjenta. Dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc.; standardowa dawka mieści się w zakresie 15 do 30 mg/kg mc. na dobę. Dawkę hydroksykarbamidu należy pozostawić bez zmian tak długo, jak u pacjenta występuje odpowiedź na leczenie klinicznie lub hematologicznie (np. zwiększenie stężenia hemoglobiny płodowej HbF, średniej objętości krwinki czerwonej MCV, liczby neutrofili). W razie braku odpowiedzi (ponowne wystąpienie przełomów lub niezmniejszenie się ich częstości występowania) dawkę dobową można stopniowo zwiększać co 2,5 do 5 mg/kg mc. na dobę. W wyjątkowych okolicznościach uzasadniona może być maksymalna dawka 35 mg/kg mc. na dobę przy zapewnieniu ścisłej kontroli hematologicznej. Jeżeli w ciągu 3-6 mies. pacjent nadal nie odpowiada na leczenie maksymalną dawką hydroksykarbamidu (35 mg/kg mc. na dobę), należy rozważyć trwałe odstawienie leku. Jeśli liczba krwinek znajduje się w zakresie toksyczności, preparat należy przejściowo odstawić do chwili, gdy liczba krwinek powróci do normy. Normalizacja hematologiczna zwykle następuje w ciągu dwóch tygodni. Następnie leczenie można wznowić przy mniejszej dawce. Dawkę hydroksykarbamidu można później zwiększać przy ścisłej kontroli hematologicznej. Nie należy podejmować próby stosowania dawki wywołującej toksyczność hematologiczną więcej niż dwukrotnie. Zakres toksyczności można scharakteryzować następującymi wynikami badań krwi: neutrofile < 2 000/mm³, płytki krwi < 80 000/mm³,  hemoglobina < 4,5 g/dl, retykulocyty < 80 000/mm³ (jeśli stężenie hemoglobiny < 9 g/dl). U pacjentów o mc. < niż 33 kg możliwe jest rozpoczęcie leczenia jednym z dostępnych na rynku preparatów zawierających hydroksykarbamid o mniejszej mocy, zarejestrowanych do stosowania w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej u pacjentów w wieku powyżej 2 lat. Obecnie nie wiadomo, jak długo należy leczyć pacjentów hydroksykarbamidem. Długość leczenia ustala lekarz prowadzący na podstawie oceny stanu klinicznego i hematologicznego konkretnego pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Z uwagi na niewielką ilość danych długoterminowych dotyczących leczenia hydroksykarbamidem dzieci w wieku do 2 lat, w tej grupie pacjentów nie ustalono schematów dawkowania, dlatego w tej populacji nie zaleca się leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki leku ponieważ wydalanie przez nerki stanowi główną drogę eliminacji leku. U pacjentów z Ccr ≤ 60 ml/min początkową dawkę leku należy zmniejszyć o 50%. W tej grupie pacjentów zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krwi. Leku nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Ccr <30 ml in). Nie ma dostępnych danych wskazujących na określoną modyfikację dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. W tej grupie pacjentów zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krwi. Ze względów bezpieczeństwa, lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby. Sposób podania. Kapsułki należy połykać w całości, nie dopuszczając do ich rozpadu w jamie ustnej. U dzieci, które nie umieją połykać kapsułek, zaleca się podawanie hydroksykarbamidu w innej postaci farmaceutycznej. U osób dorosłych, które nie mają problemów z przełykaniem, odpowiedniejsze i dogodniejsze mogą być stałe, doustne postacie farmaceutyczne.