Fungizone proszek do sporz. konc. roztw. do inf.(50 mg) - fiol. 50 ml

Dorośli. Dawkę należy ustalić indywidualnie. Leczenie rozpoczyna się zazwyczaj od dawki dobowej 0,25 mg/kg mc. podawanej przez 2-6 h. Na początku może być korzystne podanie dożylne dawki testowej (1 mg w 20 ml 5% roztworu glukozy) przez 20-30 min, chociaż nie udowodniono, że jest to miarodajne potwierdzenie tolerancji leku. Należy co 30 min przez 2-4 h notować temperaturę, tętno, częstość oddechów i ciśnienie krwi pacjenta. Pacjenci z ciężkimi, szybko postępującymi zakażeniami grzybiczymi, z dobrym stanem układu krążenia, którzy tolerowali dawkę testową bez ciężkich działań niepożądanych, mogą otrzymać amfoterycynę B w dawce 0,3 mg/kg mc. dożylnie, przez 2-6 h. U pacjentów z zaburzeniami sercowo-płucnymi lub pacjentów, u których wystąpiły ciężkie działania niepożądane podczas podawania dawki testowej, zaleca się stosowanie drugiej dawki mniejszej, tj. 5-10 mg. Dawkę można stopniowo zwiększać o 5 do 10 mg na dobę do dawki końcowej wynoszącej 0,5-1 mg/kg mc./dobę. Dotychczasowe dane z badań z grupą kontrolną są niewystarczające, aby określić wymagania dotyczące dawki całkowitej i czasu trwania leczenia niezbędnego do zwalczenia określonych grzybic (np. mukormikozy). Optymalna dawka nie jest znana. W cięższych zakażeniach, wywołanych przez mniej wrażliwe patogeny, całkowitą dawkę można zwiększyć do 1,0 mg/kg mc./dobę lub 1,5 mg/kg mc. co 2. dzień. OSTRZEŻENIE: w żadnym przypadku nie należy przekraczać całkowitej dawki dobowej 1,5 mg/kg mc; przedawkowanie amfoterycyny B może spowodować zatrzymanie akcji serca lub krążenia i oddychania, z możliwym skutkiem śmiertelnym; w obrocie dostępnych jest wiele preparatów zawierających amfoterycynę B do stosowania pozajelitowego. Należy zweryfikować lek, jego nazwę i dawkę. Kandydoza. W rozsianych i (lub) inwazyjnych zakażeniach wywołanych przez Candida zwykle stosowana dawka amfoterycyny B wynosi 0,4-0,6 mg/kg mc./dobę przez ≥4 tyg. Zależnie od nasilenia zakażenia może być konieczne nawet podanie dawki do 1 mg/kg mc./dobę. Leczenie należy kontynuować do czasu uzyskania zdecydowanej poprawy stanu klinicznego; u dorosłych może zaistnieć konieczność zastosowania całkowitej dawki 2-4 g. W szczególnych przypadkach, takich jak oporne na leczenie zapalenie przełyku wywołane przez Candida, lub jeśli amfoterycyna B jest podawana jednocześnie z innymi lekami przeciwgrzybiczymi, można podawać mniejsze dawki (0,3 mg/kg mc./dobę). Kryptokokoza. W leczeniu kryptokokozy u pacjentów z prawidłową odpornością konieczna jest zwykle dawka 0,3 mg/kg mc./dobę podawana przez ok. 4-6 tyg. lub do uzyskania negatywnych wyników cotygodniowych posiewów przez okres 1 mies. U pacjentów o zmniejszonej odporności i (lub) u pacjentów z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych amfoterycynę B można podawać razem z innymi lekami przeciwgrzybiczymi i stosować przez 6 tyg. U pacjentów ciężko chorych lub u których stosowana jest monoterapia może być konieczne zwiększenie dawki amfoterycyny B. U pacjentów z kryptokokowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych i zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS) może być koniecznie zastosowanie większej dawki (0,7-0,8 mg/kg mc./dobę), a czas trwania cykli leczenia może wynosić do 12 tyg. Jeżeli u pacjentów chorych na AIDS wyniki posiewów będą ujemne po zwykłej terapii, należy rozważyć długotrwałe leczenie supresyjne, np. w dawce 1 mg/kg mc./tydz. Kokcydioidomikoza. Jeśli w pierwotnej kokcydioidomikozie konieczne jest leczenie, należy podawać dorosłym amfoterycynę B w dawce 1 lub maksymalnie 1,5 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki skumulowanej 0,5-2,5 g, w zależności od ciężkości i miejsca zakażenia. W leczeniu kokcydioidomikozowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych może być konieczne podawanie ogólnoustrojowe i dokanałowe, zgodnie ze światowymi zaleceniami (Stevens DA: Chapter 244, Principles and Practice of Infectious Diseases, 3rd Ed, Mandell, Douglas, Bennett, Churchill Livingstone, New York, 1990). Blastomikoza. U dorosłych z ciężkimi zakażeniami zaleca się podawać 0,3-1 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki skumulowanej 1,5-2,5 g. Histoplazmoza. W przewlekłej płucnej lub rozsianej histoplazmozie zalecana dawka dla dorosłych wynosi 0,5-1 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki skumulowanej 2-2,5 g. Aspergiloza. Aspergilozę leczono amfoterycyną B do 11 mies. W ciężkich zakażeniach (np. zapaleniu płuc lub fungemii) mogą być konieczne dawki 0,5-1 mg/kg mc./dobę lub większe. Skumulowana całkowita dawka u dorosłych wynosi 2-4 g. Leczenie grzybic inwazyjnych może trwać 6-12 tyg. lub dłużej. Mukormikoza nosowo-mózgowa. Piorunujący przebieg choroby zwykle występuje jednocześnie z cukrzycową kwasicą ketonową. W celu skutecznego leczenia amfoterycyną B niezbędne jest szybkie przywrócenie właściwego stężenia glukozy we krwi. Ponieważ rozwój mukormikozy nosowo-mózgowej jest zazwyczaj szybki i prowadzi do zgonu, podejście terapeutyczne koniecznie powinno być bardziej agresywne niż podczas leczenia innych grzybic postępujących powoli, a dobowa dawka amfoterycyny B powinna wynosić 0,7-1,5 mg/kg mc. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności amfoterycyny B nie potwierdzono odpowiednimi i dobrze kontrolowanymi badaniami. Podczas leczenia ogólnoustrojowych zakażeń grzybiczych u dzieci nie notowano nietypowych działań niepożądanych. Sposób podania. Leknależy podawać w powolnej infuzji dożylnej przez ok. 2-6 h, stężenie zalecane do podawania w infuzji wynosi 0,1 mg/ml.

Leczenie pacjentów z postępującymi, mogącymi zagrażać życiu zakażeniami grzybiczymi. Jest to lek silnie działający i nie należy go stosować do leczenia nieinwazyjnych zakażeń grzybiczych. Lek jest szczególnie wskazany do leczenia mogących zagrażać życiu zakażeń grzybiczych wywoływanych przez szczepy Aspergillus, Blastomyces, Candida, Coccidioides, Cryptococcus i Histoplasma, grzyby wywołujące mukormikozę, w tym wrażliwe szczepy Absidia, Mucor i Rhizopus, oraz zakażeń wywołanych przez pokrewne wrażliwe szczepy Conidiobolus, Basidiobolus i Sporothrix. Lek można stosować w leczeniu amerykańskiej leiszmaniozy śluzówkowo-skórnej, ale nie jest to lek z wyboru. Lek można stosować u pacjentów ze zmniejszoną odpornością i utrzymującą się gorączką, niereagujących na odpowiednie leczenie przeciwbakteryjne.

1. Co to jest lek Fungizone i w jakim celu się go stosuje

Lek Fungizone jest proszkiem do sporządzania roztworu do infuzji. Substancją czynną leku jest
amfoterycyna B, która jest antybiotykiem stosowanym w leczeniu zakażeń grzybiczych.

Fungizone stosuje się w leczeniu pacjentów z nasilającymi się, mogącymi zagrażać życiu zakażeniami
grzybiczymi.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Fungizone

Kiedy nie stosować leku Fungizone:
- jeśli pacjent ma uczulenie na amfoterycynę B lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku
  (wymienionych w punkcie 6), z wyjątkiem przypadków, w których lekarz uznał, że wystąpił stan
  zagrożenia życia, a jedynym możliwym do zastosowania lekiem jest amfoterycyna B.

Ostrzeżenia i środki ostrożności
W zagrażających życiu zakażeniach grzybiczych zdarza się, że jedynym skutecznym sposobem leczenia jest
podanie amfoterycyny B. Lekarz musi indywidualnie rozważyć stosunek korzyści z ratowania życia do
zagrożeń wynikających z niespodziewanych i niebezpiecznych działań niepożądanych.

Amfoterycynę B powinien podawać przeszkolony personel medyczny, tylko dożylnie i wyłącznie pacjentom
znajdującym się pod ścisłą specjalistyczną kontrolą kliniczną.

Podczas dożylnego podawania amfoterycyny B często występują ostre reakcje, takie jak dreszcze, gorączka,
utrata apetytu, nudności, wymioty, ból głowy, ból mięśni, ból stawów, obniżone ciśnienie krwi.

Należy unikać szybkiej infuzji dożylnej, podawanej w czasie krótszym niż 1 godzina, gdyż może ona może
spowodować wystąpienie dużego stężenia potasu we krwi i zaburzenia rytmu serca, szczególnie u pacjentów
z niewydolnością nerek.

Po leczeniu amfoterycyną B obserwowano uszkodzenia istoty białej mózgu (leukoencefalopatię) u pacjentów
poddawanych naświetlaniu całego ciała.

W trakcie leczenia lekarz może zlecić przeprowadzenie badań laboratoryjnych i na podstawie wyników
badań zmodyfikować sposób leczenia.

Notowano przypadki wystąpienia objawów ze strony układu nerwowego (zapalenie opon mózgowo-
rdzeniowych, uszkodzenie rdzenia kręgowego, niedowład, paraliż) po podaniu leku do przestrzeni
otaczającej rdzeń kręgowy (dokanałowo).

Lek Fungizone a inne leki
Należy powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub
ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.

Niektóre leki stosowane jednocześnie z lekiem Fungizone mogą wpływać na jego działanie. Jest to
szczególnie ważne, jeśli
• pacjent przyjmuje którykolwiek z następujących leków:
  - leki mogące uszkadzać nerki:
  - cisplatyna (leki przeciwnowotworowe),
  - cyklosporyna (lek stosowany po przeszczepieniu narządów oraz w leczeniu chorób
    autoimmunologicznych),
  - antybiotyki aminoglikozydowe (np. gentamycyna, wankomycyna),
- pentamidyna (lek przeciwpierwotniakowy);
- leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. baklofen, diazepam);
- kortykosteroidy (np. hydrokortyzon) i kortykotropina (ACTH);
- glikozydy naparstnicy (leki stosowane w leczeniu niewydolności serca), np. digoksyna;
- leki stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca (np. chinidyna);
- flucytozyna (lek stosowany w leczeniu zakażeń grzybiczych);
• pacjentowi przetaczano białe krwinki (leukocyty).

Ciąża i karmienie piersią

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć
dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.

Ciąża
Lek może być stosowany w czasie ciąży z zachowaniem szczególnej ostrożności, jeśli w decyzji lekarza
spodziewana korzyść z zastosowania leku u matki przewyższa ryzyko dla płodu.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy u ludzi amfoterycyna B przenika do mleka ludzkiego.

Matkom karmiącym zaleca się przerwanie karmienia piersią.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn
Nie badano wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Lekarz poinformuje pacjenta, jakie środki ostrożności należy podjąć podczas wykonywania tych czynności,
gdyż w trakcie leczenia mogą wystąpić działania niepożądane, które wpływają na sprawność
psychofizyczną, np. zawroty głowy, zaburzenia widzenia, ból głowy lub inne objawy neurologiczne,
niedociśnienie i inne ciężkie objawy niepożądane.

Jeśli pacjent ma jakiekolwiek dalsze pytania na temat stosowania leku Fungizone, powinien zwrócić się do
lekarza lub pracownika służby zdrowia zaangażowanego w opiekę nad pacjentem.

Zawartość sodu
Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej fiolce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Naturalna guma (lateks)
Opakowanie leku zawiera gumę lateksową. Może powodować ciężkie reakcje alergiczne.

3. Jak stosować lek Fungizone

Lek Fungizone jest podawany pacjentowi przez lekarza lub pracownika służby zdrowia sprawującego nad
nim opiekę. W razie wątpliwości dotyczących dawki otrzymanego leku, po dodatkowe informacje należy
zwrócić się do osoby wykonującej infuzję.

Dawkowanie Fungizone jest ustalane przez lekarza indywidualnie, w zależności od choroby.
Dawka dobowa wynosi 0,25–1,5 mg/kg mc. Pacjent otrzymuje lek w powolnej infuzji dożylnej (podawanie
kroplami do żyły za pomocą kaniuli). Trwa to zwykle od 2 do 6 godzin.
Przed rozpoczęciem leczenia pacjent może otrzymać niewielką, testową dawkę leku. Leczenie zazwyczaj
trwa kilka miesięcy, do czasu całkowitego ustąpienia zakażenia.
Pacjent w żadnych okolicznościach nie może otrzymać w ciągu doby dawki większej niż 1,5 mg/kg mc.
Przedawkowanie amfoterycyny B może spowodować zatrzymanie akcji serca, akcji oddechowej lub układu
krążenia, z możliwym skutkiem śmiertelnym.

Stosowanie u dzieci i młodzieży
Bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności amfoterycyny B nie potwierdzono odpowiednimi i dobrze
kontrolowanymi badaniami. Podczas leczenia ogólnoustrojowych zakażeń grzybiczych u dzieci nie
notowano nietypowych działań niepożądanych.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Fungizone
W żadnym przypadku nie należy przekraczać całkowitej dawki dobowej 1,5 mg/kg mc. Zastosowanie
większej niż zalecana dawki leku Fungizone może spowodować zatrzymanie akcji serca lub krążenia
i oddychania, z możliwym skutkiem śmiertelnym. W przypadku zastosowanie większej niż zalecana dawki
leku Fungizone należy przerwać leczenie i kontrolować stan kliniczny pacjenta.

Pominięcie zastosowania leku Fungizone
Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Przerwanie stosowania leku Fungizone
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do
lekarza lub farmaceuty.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Stosowanie leku Fungizone może mieć wpływ na komórki krwi, nerki, wątrobę i serce.
Dlatego lekarz będzie sprawdzał ich funkcjonowanie przed rozpoczęciem kuracji, w czasie trwania i po jej
zakończeniu.

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów:
- obrzęk twarzy, warg lub języka,
- objawy skórne, na przykład ciężka wysypka, swędzenie,
- trudności w oddychaniu,
  ponieważ objawy te mogą być objawami ciężkiej reakcji alergicznej.

U pacjentów notowano zaburzenia czynności układu krwiotwórczego, przebiegające z gorączką lub
dreszczami, bólem gardła, owrzodzeniem błony śluzowej jamy ustnej lub gardła, zmęczeniem lub
osłabieniem, nietypowymi krwawieniami lub niewyjaśnionymi zasinieniami.
Jeśli pacjent zauważy u siebie takie objawy, musi natychmiast powiadomić o tym lekarza.

Stosowanie leku Fungizone może powodować uszkodzenie nerek. Jeśli pacjent zauważy, że jest bardziej
spragniony niż zwykle, musi częściej oddawać mocz lub że zwiększyła się ilość oddawanego moczu,
powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Poniżej opisano objawy, które mogą wystąpić podczas leczenia.

Bardzo częste (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- nudności, wymioty,
- gorączka, dreszcze
- zmniejszenie stężenia potasu, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi
- zaburzenia czynności nerek
- duszność
- obniżenie ciśnienia krwi

Częste (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- niedokrwistość,
- zaburzenia czynności wątroby
- zmniejszenie stężenia magnezu we krwi
- wysypka

Niezbyt częste (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
- zmniejszenie lub zwiększenie liczby niektórych białych krwinek (agranulocytoza, eozynofilia,
  leukocytoza, leukopenia)
- zmniejszenie liczby płytek krwi
- zaburzenia krzepliwości krwi
- uderzenia gorąca

Występujące z nieznaną częstością (częstość, która nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
- zaburzenia rytmu serca, zatrzymanie akcji serca, niewydolność serca
- utrata słuchu, szum w uszach
- zawroty głowy
- podwójne lub niewyraźne widzenie
- niestrawność, ostre bóle (skurcze) w okolicy żołądka, zapalenie układu żołądkowo-jelitowego
  połączone z krwawieniem
- biegunka
- czarne stolce (krew w kale)
- ból, złe samopoczucie
- ból pojawiający się w miejscu wstrzyknięcia, z zapaleniem żył lub zakrzepowym zapaleniem żył lub
  bez
- ostra niewydolność wątroby, żółtaczka
- reakcje anafilaktyczne i inne reakcje alergiczne
- zwiększenie stężenia potasu we krwi
- zmniejszenie masy ciała
- utrata apetytu
- bóle stawów, ból mięśni
- drgawki, ból głowy, uszkodzenie mózgu (encefalopatia) i inne zaburzenia neurologiczne,
  uszkodzenie nerwów obwodowych (neuropatia)
- zaburzenia czynności nerek różnego stopnia, ostra niewydolność nerek
- alergiczne zapalenie płuc, skurcze oskrzeli, obrzęk płuc
- ciężkie alergiczne reakcje skórne, przebiegające z pęcherzami, łuszczeniem się i świądem
- wzrost ciśnienia krwi, wstrząs.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Fungizone

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Przechowywać w temperaturze 2°C–8°C (w lodówce).
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie i pudełku po: ‘Termin
ważności’. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać
farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Fungizone
- Substancją czynną leku jest amfoterycyna B. 1 fiolka zawiera 50 mg amfoterycyny B.
  Pozostałe składniki to sodu diwodorofosforan dwuwodny, disodu fosforan dwunastowodny, kwas
  deoksycholowy, sodu wodorotlenek (do ustalenia pH), kwas fosforowy (do ustalenia pH).

Jak wygląda lek Fungizone i co zawiera opakowanie
Liofilizowany proszek barwy żółtej do pomarańczowej.
Fiolka z bezbarwnego szkła typu I z korkiem z gumy chlorobutylowej i aluminiowym wieczkiem oraz
nakładką z polipropylenu typu flip-off, w tekturowym pudełku.
W opakowaniu znajduje się 1 fiolka zawierająca 50 mg amfoterycyny B.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny
CHEPLAPHARM Arzneimittel GmbH
Ziegelhof 24
17489 Greifswald
Niemcy

Wytwórca
Delpharm Saint Remy
Usine de Saint Rémy-rue de l’Isle
28380 Saint-Rémy-Sur-Avre, Francja

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji dotyczących tego leku należy zwrócić się do podmiotu
odpowiedzialnego.

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego

Sporządzanie koncentratu
Koncentrat amfoterycyny B o stężeniu 5 mg na ml sporządza się wstrzykując szybko, bezpośrednio do fiolki
z liofilizatem, 10 ml destylowanej wody do wstrzykiwań bez środka bakteriostatycznego, za pomocą jałowej
strzykawki i igły (minimalna średnica: 20 G). Natychmiast rozpocząć wstrząsanie fiolki w celu uzyskania
klarownej dyspersji koloidalnej.

Sporządzanie roztworu do infuzji
W celu sporządzenia roztworu do infuzji należy pobrać odpowiednią ilość koncentratu i rozcieńczyć go 5%
roztworem glukozy tak, aby końcowe stężenie amfoterycyny B wynosiło 0,1 mg/ml. Przed użyciem
roztworu glukozy należy sprawdzić jego pH, które powinno wynosić powyżej 4.2.
Dostępne w obrocie roztwory glukozy zwykle mają pH powyżej 4,2; jeśli jednak pH jest niższe niż 4,2, do
roztworu glukozy przed jego użyciem do rozcieńczenia roztworu amfoterycyny B należy dodać 1 lub 2 ml
buforu. Skład zalecanego buforu jest następujący:
disodu wodorofosforan (bezwodny) 1,59 g
sodu diwodorofosforan (bezwodny) 0,96 g
woda do wstrzykiwań qs ad 100 ml

Przed dodaniem buforu do roztworu glukozy należy go wyjałowić, przesączając przez zatrzymujący bakterie
filtr porcelanowy, matę lub membranę albo w autoklawie przez 30 minut w ciśnieniu 106 kPa (15 lb),
(121˚C).

Ostrzeżenie. Zarówno podczas sporządzania buforu, jak i podczas infuzji należy ściśle przestrzegać zasad
aseptyki (!), ponieważ ani antybiotyk, ani rozpuszczalnik nie zawierają środków konserwujących czy
bakteriostatycznych. Wszystkich wkłuć do fiolki z proszkiem lub do rozpuszczalnika należy dokonywać za
pomocą jałowej igły.
Do sporządzania roztworu nie stosować fizjologicznego roztworu chlorku sodu (0,9%). Zastosowanie innego
rozpuszczalnika niż zalecany lub zawartość substancji bakteriostatycznej (na przykład alkoholu
benzylowego) w rozpuszczalniku może spowodować wytrącenie się antybiotyku. Nie używać koncentratu
ani roztworu do infuzji, jeżeli stwierdzono w którymkolwiek z nich osad lub ciało obce.
Do wykonania infuzji dożylnej amfoterycyny B można zastosować filtr liniowy; średnia średnica porów
filtra nie powinna jednak być nie mniejsza niż 1,0 mikrona w celu zapewnienia przesączania się przez niego
dyspersji koloidalnej.