Nowoczesne wypełnienia stomatologiczne

Materiały do wypełnień stomatologicznych

Zestawy obecnie stosowanych materiałów kompozytowych składają się z oddzielnych produktów (tub, strzykawek) do odbudowy każdej warstwy tkanki zęba: oddzielnie do odbudowy głębiej leżącej zębiny, bardziej powierzchownie położonego szkliwa oraz dodatkowych elementów, od przezroczystych do barwnych. Dzięki nim lekarz może odtworzyć brakujący fragment korony zęba, wyglądający dokładnie tak jak cała jego reszta. Materiały stosowane do wypełnień powinny wykazywać również brak toksycznego oddziaływania w jamie ustnej. Nie powinny podrażniać miazgi zębowej, powinny szczelnie wypełniać ubytek, zapobiegając wnikaniu drobnoustrojów czy blokując drażniący wpływ pokarmów na miazgę zęba.

Fotopolimeryzacja

Aby z miękkiego materiału, kształtowanego przez lekarza na zębie pacjenta powstało twarde, odporne na siły podczas gryzienia wypełnienie, konieczny jest czynnik inicjujący tę przemianę – jest nim zjawisko foto-polimeryzacji. Specjalny rodzaj światła (najczęściej niebieskiego) powoduje proces polimeryzacji (twardnienia) założonego materiału. Aby wypełnienie ściśle i szczelnie przylegało do zęba, stomatolog w specjalny sposób przygotowuje tkanki zęba, używając tzw. systemów adhezyjnych. Współcześnie stosowane systemy są coraz doskonalsze, mniej skomplikowane w użyciu i wyposażone w zdolności przeciwdziałania bakteriom próchnicowym.

Wypełnienia wytrzymałe i elastyczne

Współczesne materiały dają się również wspaniale polerować i wykazują się dużą trwałością na ścieranie i zgniatanie. Dzięki temu wytrzymałość a także elastyczność uzyskanych wypełnień jest bardzo zbliżona do wytrzymałości zębów własnych pacjenta. Materiały te z powodzeniem wyparły wypełnienia amalgamatowe, wymyślone jeszcze w starożytnych Chinach. Amalgamat, związek rtęci i rozpuszczonych w niej metali, dawał wytrzymałe wypełnienia, jednak mało estetyczne i niezdrowe ze względu na zawartość rtęci.

Estetyka i odporność

Dzisiejsze materiały, w pierwszej kolejności, dzielimy na kompozyty, które złożone są ze światłopolimeryzowalnej żywicy i wypełniacza o różnej gęstości. Dzięki różnym wypełniaczom (różnej wielkości cząsteczki, hybrydowe) możemy uzyskać materiały o dużej wytrzymałości, ale gorszej estetyce (świetnie sprawdzą się w odcinku bocznym uzębienia) lub takie, których cząsteczki są maleńkie, przez co dają się wyśmienicie polerować i wykazują się bardzo dobrą estetyką (stosowane w odcinku przednim). Kolejną grupę stanowią wypełnienia glassjonomerowe. Są mniej estetyczne, ale bardziej odporne na wilgoć. Doskonale łączące się z zębem bez systemów łączących wykazują dużą biokompatybilność. Są mniej trwałe na ścieranie i nacisk. Uwalniają jony fluoru, dzięki czemu działają przeciwpróchnicowo. Stosuje się je często w uzębieniu mlecznym, w leczeniu endodontycznym.

Zęby w 3D

Kompomery to połączenie dwu poprzednich grup. Łączą w sobie ich najlepsze cechy. Wykazują niższą estetykę i wytrzymałość od kompozytów. Mamy także cermety czyli połączenie glassjonomerów z cząsteczką metalu np. srebra i ormocery, w których zastosowano ceramiczny wypełniacz. Obecnie, przy powszechnym stosowaniu skanerów 3D, możemy zeskanować oczyszczony i uformowany przez stomatologa ubytek w zębie i za pomocą specjalnej frezarki wyciąć  potrzebny kształt wypełnienia (wkłady typu inlay /onlay). Przygotowane w ten sposób przez technika w laboratorium wypełnienie, po zacementowaniu w zębie przez stomatologa, doskonale odtwarza utracone tkanki zęba. Ich główne zalety to bardzo dobra estetyka i odporność na zużycie.