Reblozyl proszek do sporz. roztw. do wstrz.(25 mg) - 1 fiolka

Podskórnie. Leczenie powinien rozpoczynać lekarz doświadczony w leczeniu chorób hematologicznych. Przed każdorazowym podaniem leku należy ocenić stężenie hemoglobiny (Hb) pacjentów. Jeśli przed podaniem dawki zostanie przeprowadzona transfuzja czerwonych krwinek, na potrzeby dawkowania należy wziąć pod uwagę stężenie Hb sprzed transfuzji. Zalecana dawka początkowa to 1,0 mg/kg raz na 3 tyg. Zespoły mielodysplastyczne. W przypadku pacjentów, którzy nie są niezależni od transfuzji czerwonych krwinek po podaniu co najmniej 2 kolejnych dawek w dawce początkowej wynoszącej 1,0 mg/kg, dawka powinna zostać zwiększona do 1,33 mg/kg. Jeśli pacjenci nie są niezależni od transfuzji czerwonych krwinek po podaniu co najmniej 2 kolejnych dawek wynoszących 1,33 mg/kg, dawka powinna zostać zwiększona do 1,75 mg/kg. Zwiększanie dawki nie powinno następować częściej niż co 6 tyg. (2 podania) i nie powinno przekraczać maksymalnej dawki wynoszącej 1,75 mg/kg co 3 tyg. Nie należy zwiększać dawki bezpośrednio po opóźnieniu przyjęcia dawki. W przypadku pacjentów, u których stężenie Hb przed podaniem dawki będzie wynosić >9 g/dl i którzy jeszcze nie osiągnęli niezależności od transfuzji, może być wymagane zwiększenie dawki wedle uznania lekarza. Nie można wykluczyć ryzyka, że w przypadku jednoczesnego stosowania transfuzji, stężenie Hb wzrośnie do poziomu wyższego niż stężenie docelowe. Jeśli u pacjenta nastąpi utrata odpowiedzi (tj. niezależności od transfuzji), dawka powinna zostać zwiększona o jeden poziom dawki. β-talasemia zależna od transfuzji. W przypadku pacjentów, u których nie nastąpi odpowiedź, definiowana jako zmniejszenie zależności od transfuzji czerwonych krwinek o co najmniej jedną trzecią po podaniu ≥2 kolejnych dawek (6 tyg.) w dawce początkowej wynoszącej 1,0 mg/kg, dawka powinna zostać zwiększona do 1,25 mg/kg. Dawki nie należy zwiększać do wartości powyżej maksymalnej dawki wynoszącej 1,25 mg/kg co 3 tyg. Jeśli u pacjenta nastąpi utrata odpowiedzi (zależność od transfuzji czerwonych krwinek ponownie się zwiększy po początkowej odpowiedzi), dawka powinna zostać zwiększona o jeden poziom dawki. β-talasemia niezależna od transfuzji. U pacjentów, u których nie wystąpi odpowiedź lub odpowiedź nie będzie się utrzymywać, definiowana jako zwiększenie wyjściowego stężenia Hb przed rozpoczęciem leczenia o ≥1 g/dl, po podaniu ≥2 kolejnych dawek (6 tyg.) przy tym samym poziomie dawki (przy braku transfuzji, tj. co najmniej 3 tyg. po ostatniej transfuzji), dawkę należy zwiększyć o jeden poziom dawki. Dawka nie powinna przekraczać maksymalnej dawki wynoszącej 1,25 mg/kg co 3 tyg. Zwiększenie do następnego poziomu dawki. Zwiększenie do następnego poziomu dawki w przypadku MDS. Aktualna dawka 0,8 mg/kg - zwiększona dawka 1 mg/kg. Aktualna dawka 1 mg/kg - zwiększona dawka 1,33 mg/kg. Aktualna dawka 1,33 mg/kg - zwiększona dawka 1,75 mg/kg. Zwiększenie do następnego poziomu dawki w przypadku β-talasemii. Aktualna dawka 0,6 mg/kg (dot. tylko β-talasemii niezależnej od transfuzji) - zwiększona dawka 0,8 mg/kg. Aktualna dawka 0,8 mg/kg - zwiększona dawka 1 mg/kg. Aktualna dawka 1 mg/kg - zwiększona dawka 1,25 mg/kg. Zmniejszenie dawki i opóźnione podanie dawki. W przypadku zwiększenia stężenia Hb o wartość >2 g/dl w ciągu 3 tyg. przy braku transfuzji w porównaniu z wartością Hb przy poprzedniej dawce, dawka leku powinna zostać zmniejszona o jeden poziom dawki. Jeśli stężenie Hb wynosi ≥11,5 g/dl przy braku transfuzji przez co najmniej 3 tyg., podanie dawki powinno zostać opóźnione do momentu, aż stężenie Hb osiągnie wartość ≤11,0 g/dl. W przypadku towarzyszącego szybkiego wzrostu stężenia Hb (>2 g/dl w ciągu 3 tyg. przy braku transfuzji) w porównaniu z wartością Hb przy poprzedniej dawce, należy rozważyć zmniejszenie dawki do jednego poziomu w dół po podaniu dawki z opóźnieniem. Nie należy zmniejszać dawki poniżej 0,8 mg/kg (w przypadku MDS lub β-talasemii zależnej od transfuzji) i poniżej 0,6 mg/kg (w przypadku β-talasemii niezależnej od transfuzji). Zmniejszenie dawki w przypadku MDS. Aktualna dawka 1,75 mg/kg - zmniejszona dawka 1,33 mg/kg. Aktualna dawka 1,33 mg/kg - zmniejszona dawka 1 mg/kg. Aktualna dawka 1 mg/kg - zmniejszona dawka 0,8 mg/kg. Zmniejszenie dawki w przypadku β-talasemii. Aktualna dawka 1,25 mg/kg - zmniejszona dawka 1 mg/kg. Aktualna dawka 1 mg/kg - zmniejszona dawka 0,8 mg/kg. Aktualna dawka 0,8 mg/kg - zmniejszona dawka 0,6 mg/kg (dot. tylko β-talasemii niezależnej od transfuzji). Modyfikacja dawki z powodu działań niepożądanych. Działania niepożądane stopnia 2., w tym nadciśnienie tętnicze stopnia 2: wstrzymać leczenie; wdrożyć ponownie leczenie od poprzedniej dawki, gdy działanie niepożądane ulegnie poprawie lub nastąpi powrót do wartości wyjściowych. Nadciśnienie tętnicze stopnia ≥3.: wstrzymać leczenie; wdrożyć ponownie leczenie od zmniejszonej dawki, gdy nadciśnienie będzie odpowiednio kontrolowane, zgodnie ze wskazówkami dotyczącymi zmniejszania dawki. Inne utrzymujące się działania niepożądane stopnia ≥3.: wstrzymać leczenie; wdrożyć ponownie leczenie od poprzedniej lub zmniejszonej dawki, gdy działanie niepożądane ulegnie poprawie lub nastąpi powrót do wartości wyjściowych, zgodnie ze wskazówkami dotyczącymi zmniejszania dawki. Pozaszpikowe nowotwory układu krwiotwórczego (EMH) powodujące ciężkie powikłania: przerwać leczenie. Pominięcie dawek. W przypadku pominięcia lub opóźnienia w stosunku do zaplanowanego podania leku pacjentowi należy jak najszybciej podać lek, a dawkowanie powinno być kontynuowane zgodnie z zaleceniami, z odstępem co najmniej 3 tyg. pomiędzy dawkami. Pacjenci, u których nastąpiła utrata odpowiedzi. Jeżeli u pacjentów nastąpi utrata odpowiedzi na leczenie z zastosowaniem leku, należy ocenić czynniki przyczynowe (np. epizod krwawienia). Jeżeli typowe przyczyny utraty odpowiedzi hematologicznej zostaną wykluczone, należy rozważyć zwiększenie dawki w sposób opisany powyżej dla konkretnego wskazania leczniczego. Przerwanie stosowania leku. Stosowanie leku należy przerwać, jeżeli u pacjenta nie nastąpi zmniejszenie zależności od transfuzji (u pacjentów z MDS lub β-talasemią zależnymi od transfuzji) lub zwiększenie stężenia Hb w stosunku do wartości wyjściowej przy braku transfuzji (u pacjentów z β-talasemią niezależną od transfuzji) po 9 tyg. leczenia (3 dawkach) przy maksymalnym poziomie dawki, jeżeli nie stwierdzono innych przyczyn wyjaśniających niepowodzenie odpowiedzi (np. krwawienie, zabieg chirurgiczny, inne choroby współistniejące) lub w przypadku wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dostosowanie dawki początkowej nie jest wymagane. Dostępne są ograniczone dane dotyczące pacjentów z β-talasemią w wieku ≥60 lat. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dostosowanie dawki początkowej nie jest wymagane w przypadku pacjentów, u których stężenie bilirubiny całkowitej (BIL) wynosi >GGN i (lub) aktywność AlAT lub AspAT wynosi <3 x GGN. Nie można sformułować konkretnych zaleceń dotyczących dawkowania w przypadku pacjentów z ALAT lub AspAT ≥3 x GGN lub uszkodzeniem wątroby stopnia ≥3 wg CTCAE z powodu braku danych. Dostosowanie dawki początkowej nie jest wymagane w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego (eGFR od <90 do ≥30 ml in ,73 m^{2). Dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie można sformułować konkretnych zaleceń dotyczących dawkowania w przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml in ,73 m2) z powodu braku danych klinicznych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w punkcie wyjściowym obserwowano większą ekspozycję - pacjentów tych należy ściśle monitorować pod kątem działań niepożądanych i odpowiednio dostosować dawkę. Stosowanie leku u dzieci i młodzieży we wskazaniu zespoły mielodysplastyczne oraz u dzieci w wieku poniżej 6 lat we wskazaniu β-talasemia nie jest właściwe. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku od 6 lat do mniej niż 18 lat we wskazaniu β-talasemia. Sposób podania. Po rekonstytucji roztwór leku należy wstrzyknąć podskórnie w górną część ramienia, udo lub brzuch. Należy obliczyć dokładną całkowitą objętość sporządzonego roztworu wymaganego dla pacjenta i pobrać ją powoli z jednodawkowej fiolki/fiolek do strzykawki. Zalecana maksymalna objętość leku w miejscu wstrzyknięcia wynosi 1,2 ml. Jeśli wymagane jest podanie więcej niż 1,2 ml, całkowita objętość powinna zostać podzielona na oddzielne wstrzyknięcia o podobnej objętości i podawana w różne miejsca, stosując tę samą okolicę anatomiczną, ale po przeciwnej stronie ciała. Jeśli wymagane są wielokrotne wstrzyknięcia, do każdego wstrzyknięcia podskórnego należy użyć nowej strzykawki i igły. Z fiolki należy podać nie więcej niż jedną dawkę. Jeśli roztwór leku został schłodzony po rekonstytucji, należy go wyjąć z lodówki 15-30 min przed wstrzyknięciem, aby umożliwić osiągnięcie temperatury pokojowej. Zwiększy to komfort wstrzyknięcia.}

Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu dorosłych pacjentów, z niedokrwistością zależną od transfuzji z powodu zespołów mielodysplastycznych (MDS) o ryzyku bardzo niskim, niskim i średnim z obecnością pierścieniowatych syderoblastów, u których wystąpiła niedostateczna odpowiedź na leczenie erytropoetyną, lub którzy nie kwalifikują się do takiego leczenia. Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu dorosłych pacjentów z niedokrwistością zależną od transfuzji związaną z β-talasemią.