Farmorubicin PFS roztw. do wstrz. i (lub) inf.(2 mg/ml) - fiolka 25 ml

Dożylnie. Schematy leczenia ze standardową dawką początkową. Dorośli: w monoterapii 60-120 mg/m² pc., w ciągu 3-20 min, na jeden cykl leczenia. Dawka początkowa epirubicyny stosowanej jako składnik terapii uzupełniającej u pacjentów z rakiem piersi z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych wynosi 100-120 mg/m² pc. Całkowita dawka początkowa w danym cyklu może zostać podana jako dawka pojedyncza lub podzielona na 2-3 kolejne dni. Jeżeli skutki toksycznego działania preparatu (przede wszystkim supresja szpiku kostnego i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej) ustępują prawidłowo, cykle leczenia można powtarzać co 3-4 tyg. Jeżeli epirubicyna jest stosowana w leczeniu skojarzonym z innymi cytostatykami, których działania niepożądane mogą się sumować, należy odpowiednio zmniejszyć zalecaną dawkę na jeden cykl. Schematy leczenia z dużą dawką początkową. Duże dawki początkowe epirubicyny mogą być stosowane w leczeniu raka piersi i płuca. Przy stosowaniu leku w monoterapii zalecana duża dawka początkowa epirubicyny na jeden cykl u dorosłych (do 135 mg/m² pc.) powinna być podawana w 1. dniu lub podzielona na dni 1., 2. i 3. co 3-4 tyg. W leczeniu skojarzonym zalecana duża dawka początkowa (do 120 mg/m² pc.) powinna być podawana w 1. dniu co 3-4 tyg. Modyfikacja dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >5 mg/dl) należy rozważyć zastosowanie niższych dawek początkowych. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby zaleca się zmniejszenie dawki epirubicyny w następujący sposób: stężenie bilirubiny 1,2-3 mg/dl lub AspAT od 2 do 4 razy przekraczające górną granicę normy należy podać 50% zalecanej dawki początkowej; stężenie bilirubiny >3 mg/dl lub AspAT >4 razy przekraczające górną granicę normy należy podać 25% zalecanej dawki początkowej. U pacjentów wcześniej intensywnie leczonych lub pacjentów, u których naciek nowotworowy zajmuje szpik kostny, może być konieczne rozważenie mniejszych dawek początkowych lub dłuższych odstępów pomiędzy cyklami. Dopęcherzowo. Podawanie dopęcherzowe przynosi korzyści w leczeniu powierzchownych postaci raka pęcherza moczowego oraz zapobieganiu nawrotom nowotworu po resekcji przezcewkowej. Epirubicynę należy podać przez cewnik, a następnie zatrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 h. Podczas wlewu chory powinien zmieniać pozycję ciała w celu zapewnienia jak najlepszego kontaktu błony śluzowej pęcherza moczowego z roztworem leku. W celu uniknięcia rozcieńczenia leku w moczu, pacjent nie powinien przyjmować żadnych płynów przez 12 h przed wlewem. Po zakończeniu zabiegu pacjent powinien oddać mocz. Dopęcherzowe podawanie leku nie powinno być wykorzystywane do leczenia nowotworów inwazyjnych, naciekających błonę mięśniową pęcherza moczowego. Powierzchowne nowotwory pęcherza moczowego: 80-100 mg w pojedynczym wlewie bezpośrednio po przezcewkowej resekcji guza (TUR) i cykl leczenia trwający 4-8 tyg., a następnie wlewy comiesięczne - 8 wlewów po 50 mg (w 25-50 ml roztworu soli fizjologicznej) w odstępach tygodniowych, rozpoczynając 2-7 dni po zabiegu TUR (w przypadku miejscowego działania toksycznego - chemicznego zapalenia pęcherza moczowego, należy zmniejszyć dawkę do 30 mg), można podać lek 4 razy po 50 mg w odstępach tygodniowych, a następnie 11 razy tę samą dawkę w odstępach miesięcznych.

Rak pęcherza moczowego wywodzący się z komórek nabłonka przejściowego. Rak piersi wczesny, rak piersi zaawansowany i (lub) z przerzutami. Rak żołądka. Chemioterapia paliatywna raka połączenia przełykowo-żołądkowego. Nowotwory głowy i szyi. Białaczka. Niedrobnokomórkowy rak płuca. Drobnokomórkowy rak płuca. Chłoniaki nieziarnicze złośliwe, ziarnica złośliwa. Szpiczak mnogi. Rak jajnika. Rak trzustki w leczeniu skojarzonym wg schematu PEFG (cisplatyna, epirubicyna, 5-fluorouracyl i gemcytabina). Rak okrężnicy i odbytnicy. Mięsaki tkanek miękkich.

1. Co to jest lek FARMORUBICIN PFS i w jakim celu się go stosuje

Substancja czynna leku FARMORUBICIN PFS, epirubicyna jest cytotoksycznym antybiotykiem z
grupy antracyklin o działaniu przeciwnowotworowym.
Lek FARMORUBICIN PFS może być podawany jako jedyny lek lub w skojarzeniu z innymi lekami
cytotoksycznymi.

Lek FARMORUBICIN PFS jest wskazany w leczeniu następujących typów nowotworów:
- rak pęcherza moczowego wywodzący się z komórek nabłonka przejściowego
- rak piersi wczesny, rak piersi zaawansowany i (lub) z przerzutami
- rak żołądka
- chemioterapia paliatywna raka połączenia przełykowo-żołądkowego
- nowotwory głowy i szyi
- białaczka
- niedrobnokomórkowy rak płuca
- drobnokomórkowy rak płuca
- chłoniaki nieziarnicze złośliwe, ziarnica złośliwa
- szpiczak mnogi
- rak jajnika
- rak trzustki w leczeniu skojarzonym wg schematu PEFG (cisplatyna, epirubicyna, 5-fluorouracyl i
  gemcytabina)
- rak okrężnicy i odbytnicy
- mięsaki tkanek miękkich.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku FARMORUBICIN PFS

Kiedy nie stosować leku FARMORUBICIN PFS
- jeśli pacjent ma uczulenie na epirubicynę lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku
  (wymienionych w punkcie 6), inne antracykliny lub antracenodiony,
- w okresie karmienia piersią.

Dożylne podanie leku FARMORUBICIN PFS jest przeciwwskazane u pacjentów:
- z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku,
- z ciężką niewydolnością wątroby,
- z kardiomiopatią,
- ze świeżym zawałem serca,
- z ciężką arytmią,
- po przebytym leczeniu maksymalnymi skumulowanymi dawkami leku FARMORUBICIN PFS i
  (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami,
- z ostrymi zakażeniami ogólnoustrojowymi,
- z dusznicą bolesną niestabilną.

Dopęcherzowe podanie leku FARMORUBICIN PFS jest przeciwwskazane u pacjentów:
- z zakażeniem dróg moczowych,
- z zapaleniem pęcherza moczowego,
- z krwiomoczem,
- z inwazyjnymi nowotworami naciekającymi pęcherz moczowy,
- u których występują trudności w założeniu cewnika.

Ostrzeżenia i środki ostrożności
Stosowanie leku FARMORUBICIN PFS powinno być rozpoczęte po ustąpieniu ostrych objawów
działania toksycznego zastosowanego wcześniej leczenia cytotoksycznego, takich jak: zapalenie błony
śluzowej jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia.

Lek FARMORUBICIN PFS powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego
doświadczenie w stosowaniu leczenia cytotoksycznego.

Leczenie lekiem FARMORUBICIN PFS może wiązać się z wystąpieniem następujących zagrożeń:

- Kardiotoksyczność poantracyklinowa (działanie toksyczne na serce)
Kardiotoksyczność wczesna dotyczy głównie tachykardii zatokowej (przyspieszenie czynności pracy
serca) i (lub) nieprawidłowości zapisu elektrokardiogramu (EKG). Obserwowano również
tachyarytmię (zaburzenie rytmu serca), w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz
komorowy, jak również bradykardię (zwolnienie czynności pracy serca), oraz zaburzenia
przewodzenia. Działania te zwykle nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej
kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i na ogół nie wymagają przerwania leczenia
lekiem FARMORUBICIN PFS.

Kardiotoksyczność opóźniona zwykle rozwija się w późniejszej fazie leczenia lekiem
FARMORUBICIN PFS lub w ciągu 2–3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Opisywano powikłania
występujące kilka miesięcy lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia
(choroba mięśnia sercowego) objawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i
(lub) objawami zastoinowej niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęki
obwodowe, powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy oraz rytm
cwałowy. Lekarz powinien ograniczyć maksymalną dawkę skumulowaną w przypadku zagrażającej
życiu zastoinowej niewydolności serca będącej najcięższą postacią kardiomiopatii wywołanej
antracyklinami.
Ryzyko rozwoju CHF zwiększa się szybko wraz ze zwiększeniem całkowitej dawki skumulowanej
leku FARMORUBICIN PFS powyżej 900 mg/m2; w przypadku przekraczania tej dawki
skumulowanej lekarz powinien zachować szczególną ostrożność.

Lekarz powinien ocenić czynność serca oraz kontrolować ją w trakcie leczenia w celu zmniejszenia
ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca. Lekarz powinien niezwłocznie przerwać leczenie po
wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Ocena czynności serca powinna być
przeprowadzana przez lekarza z zastosowaniem tej samej techniki badania przez cały okres
obserwacji.

Należy zachować ostrożność stosując lek FARMORUBICIN PFS u pacjentów: z chorobami serca
(w tym również bezobjawowymi klinicznie), z wcześniejszą lub równoczesną radioterapią na okolice
śródpiersia i (lub) okolice osierdzia, z wcześniejszym leczeniem innymi antracyklinami lub
antracenedionami, równocześnie stosujących inne leki, które mogą upośledzić czynność skurczową
serca lub leki działające toksycznie na serce (np. trastuzumab) ze zwiększeniem ryzyka u osób
starszych. Prawdopodobnie toksyczność leku FARMORUBICIN PFS i innych antracyklin lub
antracenedionów sumuje się.

- Toksyczność hematologiczna
Podobnie jak inne leki cytotoksyczne, lek FARMORUBICIN PFS może spowodować zahamowanie
czynności szpiku (supresję) szpiku. Przed każdym cyklem leczenia lekiem FARMORUBICIN PFS
i w jego czasie lekarz powinien wykonać badania hematologiczne, w tym morfologię krwi z
rozmazem. Głównym hematologicznym działaniem toksycznym leku FARMORUBICIN PFS jest
zależna od dawki, odwracalna leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów we krwi obwodowej) i
(lub) granulocytopenia (np. neutropenia – zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych), przy
wystąpieniu których lekarz powinien ograniczyć dawkę leku. Leukopenia i neutropenia są na ogół
cięższe przy stosowaniu schematów z dużymi dawkami leku. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są
maksymalnie nasilone od 10. do 14. dnia po podaniu leku; działanie to ma zwykle charakter
przemijający, a liczba leukocytów i (lub) neutrofilów wraca w większości przypadków do wartości
prawidłowych około 21. dnia. Może również wystąpić małopłytkowość lub niedokrwistość.
Klinicznymi następstwami ciężkiej supresji szpiku mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica,
wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon.

- Wtórna białaczka
U pacjentów leczonych antracyklinami, w tym lekiem FARMORUBICIN PFS, opisywano wtórne
białaczki, z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej u pacjentów,
u których leki te podaje się w połączeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, w
skojarzeniu z radioterapią, u pacjentów wcześniej intensywnie leczonych lekami cytotoksycznymi
oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1
do 3 lat.

- Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
Lek FARMORUBICIN PFS może powodować wymioty. Zwykle wkrótce po podaniu leku występuje
zapalenie błon śluzowych (w tym jamy ustnej), które w ciężkich postaciach po kilku dniach może
przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to działanie niepożądane ustępuje po
około trzech tygodniach leczenia.

- Czynność wątroby
Główną drogą eliminacji leku FARMORUBICIN PFS jest wątroba i układ żółciowy. Przed
rozpoczęciem leczenia lekiem FARMORUBICIN PFS i w jego trakcie lekarz powinien ocenić
stężenie bilirubiny całkowitej i AspAT w osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny
lub AspAT, lek FARMORUBICIN PFS może być wolniej usuwany z organizmu, czemu może
towarzyszyć nasilenie jej ogólnych działań toksycznych. U pacjentów tych lekarz powinien
zastosować mniejsze dawki. Lekarz nie powinien podawać leku FARMORUBICIN PFS pacjentom z
ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt: Jak stosować lek FARMORUBICIN PFS - Zmiana
dawki).

- Czynność nerek
Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania lekarz powinien ocenić stężenie kreatyniny
w osoczu. U pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl, konieczne jest dostosowanie
dawki.

- Działanie w miejscu wstrzyknięcia
W następstwie wstrzyknięcia leku do małego naczynia krwionośnego lub powtarzających się
wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do stwardnienia ścian żyły. Przestrzeganie zalecanych
procedur podawania leku przez personel medyczny pozwala zmniejszyć ryzyko wystąpienia zapalenia
żył i (lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia.

- Wynaczynienie
Wydostanie się leku FARMORUBICIN PFS poza żyłę podczas wstrzykiwania może spowodować ból,
ciężkie uszkodzenie tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz
martwicę. Jeżeli podczas dożylnego podawania leku FARMORUBICIN PFS wystąpią objawy
wynaczynienia, lekarz powinien przerwać wlew.

- Inne
Podobnie jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, podczas stosowania leku
FARMORUBICIN PFS obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z powikłaniami zatorowymi, w tym
zatorowością płucną (w niektórych przypadkach prowadzącą do śmierci).

- Zespół lizy guza
Lek FARMORUBICIN PFS może powodować hiperurykemię (zwiększone stężenie kwasu
moczowego we krwi) w wyniku nasilonego rozkładu puryn (związki azotowe, których głównym
produktem metabolizmu jest kwas moczowy), który towarzyszy szybkiemu rozpadowi komórek
nowotworowych po podaniu cytostatyku (zespół lizy guza). Po leczeniu wstępnym lekarz powinien
ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie,
alkalizacja moczu oraz profilaktyka z zastosowaniem allopurinolu w celu zapobiegania hiperurykemii
mogą ograniczyć do minimum potencjalne powikłania zespołu lizy guza.

- Działanie immunosupresyjne (obniżenie odporności) i (lub) zwiększona podatność na zakażenia
Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z upośledzeniem odporności na
skutek stosowania leków chemioterapeutycznych, w tym leku FARMORUBICIN PFS może
prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. Pacjenci otrzymujący FARMORUBICIN PFS, nie
powinni być szczepieni żywymi szczepionkami. Można podać szczepionki zawierające martwe lub
inaktywowane drobnoustroje, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona.

- Układ rozrodczy
Zarówno mężczyźni, jak i kobiety leczeni lekiem FARMORUBICIN PFS powinni stosować
odpowiednie metody antykoncepcyjne (metody zapobiegania ciąży). Pacjentom, którzy planują
posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia, należy zalecić konsultację w poradni genetycznej.

Dodatkowe ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące innych dróg podawania leku

- Podanie dopęcherzowe
Dopęcherzowe podanie leku FARMORUBICIN PFS może wywołać objawy chemicznego zapalenia
pęcherza moczowego, takie jak: dyzuria (bolesne lub trudne oddawanie moczu), wielomocz, nykturia
(oddawanie moczu w nocy), oddawanie moczu kroplami, krwiomocz, dyskomfort w obrębie pęcherza
moczowego, martwica ściany pęcherza moczowego oraz skurcz pęcherza moczowego. Szczególnej
uwagi lekarza wymagają problemy związane z cewnikowaniem (np. zwężenie cewki moczowej z
powodu dużych guzów pęcherza).

FARMORUBICIN PFS a inne leki
Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub
ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Przed zastosowaniem nowego leku wraz z lekiem FARMORUBICIN PFS należy poinformować o tym
lekarza. Lek FARMORUBICIN PFS stosuje się przede wszystkim w połączeniu z innymi lekami
cytotoksycznymi. Może wystąpić zwiększona toksyczność, zwłaszcza pod względem wpływu na szpik
kostny, elementy morfotyczne krwi i przewód pokarmowy. W przypadku stosowania leku
FARMORUBICIN PFS jednocześnie z innymi lekami potencjalnie kardiotoksycznymi, a także
jednoczesnego stosowania innych związków kardioaktywnych (np. blokerów kanału wapniowego),
lekarz powinien kontrolować czynności serca w czasie leczenia.
Lek FARMORUBICIN PFS jest głównie metabolizowany w wątrobie. Pacjenci powinni
poinformować lekarza, farmaceutę lub pracownika opieki zdrowotnej, o stosowaniu leku
FARMORUBICIN PFS. Zmiany czynności wątroby wywołane przez równocześnie stosowane inne
leki mogą wpływać na metabolizm, farmakokinetykę (zmiany stężenia leku i jego metabolitów w
ustroju), skuteczność terapeutyczną i (lub) toksyczność leku FARMORUBICIN PFS.

Nie należy podawać jednocześnie antracyklin, w tym leku FARMORUBICIN PFS z innymi lekami
o działaniu kardiotoksycznym, dopóki czynność serca pacjenta nie jest ściśle monitorowana. Pacjenci
otrzymujący antracykliny po zakończeniu leczenia innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym, np.
trastuzumabu także mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia działań kardiotoksycznych.
W związku z tym lekarze powinni w miarę możliwości unikać leczenia opartego na antracyklinach
przez okres do 24 tygodni po odstawieniu trastuzumabu. W przypadku zastosowania antracyklin przed
upływem tego czasu zaleca się uważne monitorowanie czynności serca.

U pacjentów otrzymujących lek FARMORUBICIN PFS należy unikać szczepień z zastosowaniem
żywych szczepionek. Można podawać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane
drobnoustroje, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona.

Przyjmowanie cymetydyny powinno być przerwane na czas leczenia lekiem FARMORUBICIN PFS.

Paklitaksel podany przed lekiem FARMORUBICIN PFS może powodować zwiększenie stężenia leku
FARMORUBICIN PFS i (lub) jego metabolitów w osoczu. Pewne dane wskazują na to, że działanie
to jest słabsze w przypadku podania antracykliny przed paklitakselem.
Skojarzenie takie lekarz może zastosować w przypadku naprzemiennego podawania obu leków.
Podanie leku FARMORUBICIN PFS i paklitakselu zostanie wykonane z zachowaniem odstępu co
najmniej 24 godzin pomiędzy podaniem każdego z tych dwóch leków.

Dekswerapamil może zmieniać farmakokinetykę (zmiany stężenia leku i jego metabolitów w ustroju)
leku FARMORUBICIN PFS oraz prawdopodobnie zwiększać jego wpływ hamujący na czynność
szpiku kostnego.

Jedno z badań wykazało, że docetaksel podawany bezpośrednio po leku FARMORUBICIN PFS może
zwiększać stężenie metabolitów leku FARMORUBICIN PFS w osoczu.

Chinina może przyspieszać początkowe rozprowadzanie leku FARMORUBICIN PFS z krwi do
tkanek oraz wpływać na gromadzenie leku FARMORUBICIN PFS w krwinkach czerwonych
(komórki krwi).

Jednoczesne podawanie interferonu-α 2b może skrócić czas pozostawania leku w organizmie, jak i
okres usuwania leku z organizmu.

Lekarz weźmie pod uwagę możliwość wystąpienia wyraźnych zaburzeń procesu powstawania i
różnicowania się komórek krwi w szpiku kostnym w trakcie, i po uprzednim leczeniu lekami
wpływającymi na szpik kostny (tj. lekami cytotoksycznymi, sulfonamidami, chloramfenikolem,
difenylohydantoiną, pochodnymi amidopiryny, lekami antyretrowirusowymi).

U pacjentów otrzymujących jednocześnie epirubicynę i deksrazoksan może wystąpić zwiększenie
mielosupresji (zmiany w obrazie krwi – zmniejszenie liczby leukocytów, granulocytów, granulocytów
obojętnochłonnych, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna).

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby
Zaburzenia czynności wątroby
Lek FARMORUBICIN PFS jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.
U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lekarz powinien rozważyć zastosowanie
mniejszych dawek leku FARMORUBICIN PFS (patrz punkt: Ostrzeżenia i środki ostrożności oraz
punkt: Zmiana dawki).

Zaburzenia czynności nerek
Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania lekarz powinien ocenić stężenie kreatyniny
w osoczu. U pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl, konieczne jest dostosowanie
dawki.

Nie przeprowadzono badań u pacjentów dializowanych.

Inne
U zwierząt obserwowano mutagenne, rakotwórcze oraz uszkadzające chromosomy działanie leku
FARMORUBICIN PFS.

Lek FARMORUBICIN PFS może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę
u kobiet przed okresem menopauzy.

Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność
Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć
dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Ciąża
Lek FARMORUBICIN PFS podany kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu.Lekarz
powinienpoinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu, jeżeli lek FARMORUBICIN PFS jest
stosowany podczas ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania tego leku.
Lek FARMORUBICIN PFS powinien być stosowany podczas ciąży tylko wówczas, gdy potencjalna
korzyść uzasadnia potencjalne ryzyko wobec płodu.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy lek FARMORUBICIN PFS przenika do mleka ludzkiego. W związku z tym, że
wiele leków, w tym inne antracykliny, przenika do mleka ludzkiego oraz z uwagi na możliwość
wywołania przez lek FARMORUBICIN PFS poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka
powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego leku.

Wpływ na płodność
Zarówno mężczyźni, jak i kobiety leczeni lekiem FARMORUBICIN PFS powinni stosować skuteczne
metody antykoncepcji (zapobiegania ciąży). Mężczyźni powinni zasięgnąć porady dotyczącej
przechowywania nasienia zebranego przed rozpoczęciem terapii, ze względu na możliwość
nieodwracalnej niepłodności.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn
Nie przeprowadzono badań nad wpływem leku FARMORUBICIN PFS na zdolność prowadzenia
pojazdów i obsługiwania maszyn.

3. Jak stosować lek FARMORUBICIN PFS

Lek FARMORUBICIN PFS powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego
doświadczenie w stosowaniu leczenia cytotoksycznego.
FARMORUBICIN PFS podaje się zazwyczaj w postaci wlewów dożylnych.

Podanie dożylne
Całkowita dawka leku FARMORUBICIN PFS w jednym cyklu leczenia może być różna w zależności
od zastosowanego schematu leczenia (np. lek może być podawany jako jedyny lek lub jednocześnie z
innymi lekami cytostatycznymi) oraz wskazania.
Lek FARMORUBICIN PFS powinien być podawany do przewodu, przez który swobodnie przepływa
roztwór (0,9% sodu chlorek lub 5% glukoza) stanowiący wlew dożylny. Czas wlewu wynosi zwykle
od 3 do 20 minut (w zależności od dawki leku i objętości roztworu), co ma na celu zmniejszenie
ryzyka zakrzepicy lub wydostania się leku poza żyłę. Bezpośrednie wstrzyknięcie leku nie jest
zalecane z uwagi na ryzyko wynaczynienia, do którego może dojść nawet wówczas, gdy przed
podaniem leku do strzykawki zostanie zaaspirowana odpowiednia ilość krwi.

Schematy leczenia ze standardową dawką początkową
Zalecana standardowa dawka początkowa leku FARMORUBICIN PFS stosowanego w monoterapii
u dorosłych to 60–120 mg/m2 powierzchni ciała na jeden cykl leczenia. Zalecana dawka początkowa
leku FARMORUBICIN PFS stosowanego jako składnik terapii dodanej u pacjentów z rakiem piersi
z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych to 100–120 mg/m2. Całkowita dawka początkowa
w danym cyklu może zostać podana jako dawka pojedyncza lub podzielona na 2–3 kolejne dni. Jeżeli
skutki toksycznego działania leku (przede wszystkim supresja szpiku kostnego i zapalenie błony
śluzowej jamy ustnej) ustępują prawidłowo, cykle leczenia można powtarzać co 3–4 tygodnie. Jeżeli
lek FARMORUBICIN PFS jest stosowany w leczeniu skojarzonym z innymi cytostatykami, których
działania niepożądane mogą się nakładać, należy odpowiednio zmniejszyć zalecaną dawkę na jeden
cykl (patrz referencje dla poszczególnych wskazań).

Schematy leczenia z dużą dawką początkową
Duże dawki początkowe leku FARMORUBICIN PFS mogą być stosowane w leczeniu raka piersi
i płuca. Przy stosowaniu leku w monoterapii zalecana duża dawka początkowa leku
FARMORUBICIN PFS na jeden cykl u dorosłych (do 135 mg/m2) powinna być podawana w dniu 1.
lub podzielana na dni 1., 2. i 3., co 3–4 tygodnie. W leczeniu skojarzonym zalecana duża dawka
początkowa (do 120 mg/m2) powinna być podawana w dniu 1., co 3–4 tygodnie.

Zmiana dawki

Zaburzenia czynności nerek

Chociaż dane dotyczące pacjentów z niewydolnością nerek są ograniczone i nie pozwalają na
sformułowanie ścisłych zaleceń, co do dawkowania, lekarz powinien rozważyć zastosowanie
mniejszych dawek początkowych u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny
w surowicy >5 mg/dl).

Zaburzenia czynności wątroby

Zaleca się zmniejszenie dawki leku FARMORUBICIN PFS u pacjentów z następującymi wartościami
stężeń w surowicy:
- stężenie bilirubiny 1,2 - 3 mg/dl lub AspAT od 2 do 4 razy przekraczające górną granicę normy:
  50% zalecanej dawki początkowej;
- stężenie bilirubiny > 3 mg/dl lub AspAT >4 razy przekraczające górną granicę normy: 25%
  zalecanej dawki początkowej.

Inne szczególne grupy pacjentów

U pacjentów wcześniej intensywnie leczonych (za pomocą chemioterapii) lub pacjentów, u których
naciek nowotworowy zajmuje szpik kostny, może być konieczne rozważenie mniejszych dawek
początkowych lub dłuższych odstępów pomiędzy cyklami. U osób w podeszłym wieku stosowano
standardowe dawki początkowe i schematy leczenia.

Podanie dopęcherzowe
Lek FARMORUBICIN PFS należy podać przez cewnik, a następnie zatrzymać w pęcherzu
moczowym przez 1 godzinę. Podczas wlewu chory powinien zmieniać pozycję ciała w celu
zapewnienia jak najlepszego kontaktu błony śluzowej pęcherza moczowego z roztworem leku. Aby
uniknąć nadmiernego rozcieńczenia leku w moczu, pacjent powinien zostać poinformowany, by nie
pił żadnych płynów przez 12 godzin przed wlewem. Po zakończeniu zabiegu pacjent powinien oddać
mocz. Dopęcherzowe podawanie leku nie powinno być wykorzystywane do leczenia nowotworów
inwazyjnych, naciekających błonę mięśniową pęcherza moczowego.

Powierzchowne nowotwory pęcherza moczowego
Pojedynczy wlew:Zaleca się podanie pojedynczego wlewu 80–100 mg bezpośrednio po resekcji guza
drogą przezcewkową (TUR).

Cykl leczenia trwający 4–8 tygodni, a następnie wlewy comiesięczne:Zaleca się podanie 8 wlewów po
50 mg (w 25–50 ml roztworu soli fizjologicznej) w odstępach tygodniowych, rozpoczynając 2–7 dni
po zabiegu TUR. W przypadku miejscowego działania toksycznego (chemicznego zapalenia pęcherza
moczowego) należy zmniejszyć dawkę do 30 mg. Można podać lek 4 razy po 50 mg w odstępach
tygodniowych, a następnie 11 razy tę samą dawkę w odstępach miesięcznych.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku FARMORUBICIN PFS
Zastosowanie większej niż zalecane dawki leku może prowadzić do ciężkiego zahamowania
czynności szpiku (objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią), zaburzeń ze strony
układu pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) oraz serca (kardiotoksyczność). Po kilku
miesiącach, a nawet kilku latach od zakończenia leczenia antracyklinami u pacjentów obserwowano
opóźnioną niewydolność serca (patrz punkt 2). W związku z tym pacjenci będą uważnie
monitorowani. W razie wystąpienia objawów niewydolności serca u pacjentów, będą oni leczeni
zgodnie z obowiązującymi wytycznymi.

Leczenie: Objawowe. Leku FARMORUBICIN PFS nie można usunąć drogą dializy.

Pominięcie zastosowania leku FARMORUBICIN PFS
W związku z tym, że lek będzie podawany pod ścisłą kontrolą medyczną, pominięcie dawki wydaje
się mało prawdopodobne. Jednak w razie podejrzenia pominięcia dawki leku należy zawsze
poinformować o tym lekarza lub pielęgniarkę.

Przerwanie stosowania leku FARMORUBICIN PFS
O przerwaniu leczenia decyduje lekarz. Nie należy przerywać leczenia bez konsultacji z lekarzem.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku, należy zwrócić
się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Możliwe działania niepożądane określono jako występujące:

Bardzo często (częściej niż u 1 na 10 osób)
- mielosupresja (zmiany w obrazie krwi – zmniejszenie liczby leukocytów, granulocytów,
  granulocytów obojętnochłonnych, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna)
- wypadanie włosów
- czerwone zabarwienie moczu 1-2 dni po podaniu leku.

Często (częściej niż u 1 na 100, ale rzadziej niż u 1 na 10 osób)
- zakażenia
- brak łaknienia
- odwodnienie
- uderzenia gorąca
- zapalenie błon śluzowych
- zapalenie przełyku
- zapalenie jamy ustnej
- wymioty
- biegunka
- nudności
- rumień w miejscu podania
- chemiczne zapalenie pęcherza moczowego, czasem z krwawieniem było obserwowane po
  podaniu dopęcherzowym.

Niezbyt często (częściej niż u 1 na 1000, ale rzadziej niż u 1 na 100 osób)
- trombocytopenia (mała liczba płytek krwi)
- zapalenie żył
- zakrzepowe zapalenie żył.

Rzadko (częściej niż u 1 na 10 000, ale rzadziej niż u 1 na 1000 osób)
- ostra białaczka limfoblastyczna
- ostra białaczka mieloblastyczna
- reakcja anafilaktyczna
- zwiększone stężenie kwasu moczowego
- zawroty głowy
- zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze,
  obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy)
- działania toksyczne na serce objawiające się np. nieprawidłowościami w badaniu EKG,
  zaburzeniami rytmu serca, kardiomiopatią
- tachykardia komorowa (szybka częstość akcji serca)
- bradykardia (wolna częstość akcji serca)
- blok przedsionkowo-komorowy
- blok odnogi pęczka Hisa
- pokrzywka
- brak miesiączki
- brak plemników w nasieniu
- złe samopoczucie
- osłabienie
- gorączka
- dreszcze
- zmiany stężenia enzymów nazywanych aminotransferazami.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- wstrząs septyczny
- posocznica
- zapalenie płuc
- krwotok i niedotlenienie tkanek na skutek mielosupresji (zahamowania czynności szpiku
  kostnego)
- zapalenie spojówek
- zapalenie rogówki
- wstrząs
- powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucna
- nadżerki błony śluzowej jamy ustnej
- owrzodzenie ust
- odczucie bólu i pieczenia jamy ustnej
- krwawienie z jamy ustnej
- przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej
- miejscowe działanie toksyczne
- wysypka
- swędzenie
- zmiany skórne
- rumień
- zaczerwienienie
- nadmierna pigmentacja skóry i paznokci
- nadwrażliwość na światło
- nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej promieniowaniu (wystąpienie odczynu zapalnego
  skóry po podaniu leku w miejscu wcześniej naświetlanym)
- stwardnienie ścian żyły
- ból w miejscu podania
- ciężka postać zapalenia tkanki łącznej
- martwica tkanki po przypadkowym wstrzyknięciu w okolicę żyły
- bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory serca.

Ponieważ po podaniu dopęcherzowym wchłaniana jest jedynie niewielka ilość składnika czynnego,
ciężkie ogólnoustrojowe działania niepożądane leku, podobnie jak reakcje alergiczne, występują
rzadko. Często obserwuje się reakcje miejscowe, takie jak uczucie pieczenia i częste oddawanie
moczu (częstomocz). Rzadko obserwowano bakteryjne lub chemiczne zapalenie pęcherza moczowego
(patrz punkt 2). Te działania niepożądane są zwykle odwracalne.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
e-mail: ndl@urpl.gov.pl. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej
informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek FARMORUBICIN PFS

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Lek należy przechowywać w temperaturze od 2°C do 8°C.
Roztwór należy zużyć w ciągu 24 godzin od pierwszego przebicia gumowej zatyczki.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku tekturowym i fiolce
po: EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać
farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić
środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek FARMORUBICIN PFS
Substancją czynną leku jest epirubicyny chlorowodorek (Epirubicini hydrochloridum).1 ml roztworu
zawiera 2 mg epirubicyny chlorowodorku.

Pozostałe składniki to: sodu chlorek, kwas chlorowodorowy (do ustalenia pH), woda do wstrzykiwań.

Jak wygląda lek FARMORUBICIN PFS i co zawiera opakowanie
Czerwony, przejrzysty roztwór.

Opakowanie: 1 polipropylenowa fiolka o pojemności 5 ml, 25 ml lub 100 ml zamknięta gumowym
korkiem (silikonowanym, halobutylowym) z aluminiowym kapslem i plastikową nakładką w
tekturowym pudełku.

Podmiot odpowiedzialny
Pfizer Europe MA EEIG
Boulevard de la Plaine 17
1050 Bruxelles
Belgia

Importer
Pfizer Service Company BVBA
Hoge Wei 10
B-1930 Zaventem
Belgia

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela
podmiotu odpowiedzialnego:
Pfizer Polska Sp. z o.o.
tel. 22 335 61 00

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego

Leku FARMORUBICIN PFS nie należy łączyć z innymi lekami. Należy unikać kontaktu z
roztworami zasadowymi, gdyż może to doprowadzić do hydrolizy leku.

Leku FARMORUBICIN PFS nie należy łączyć z heparyną ze względu na niezgodność chemiczną,
która może prowadzić do wytrącania osadu.

Przygotowanie roztworu do podania dożylnego
Przechowywanie roztworu do wstrzykiwań w lodówce może powodować przejście leku w postać żelu.
Żel ten powraca do postaci roztworu (od nieznacznie lepkiego do całkowicie płynnego) po upływie od
dwóch do maksymalnie czterech godzin pozostawienia w kontrolowanej temperaturze pokojowej
(15–25°C).

Lek FARMORUBICIN PFS należy zużyć w ciągu 24 godzin od pierwszego przebicia gumowej
zatyczki. Pozostały (niezużyty) roztwór należy usunąć.

Wszelkie pozostałości niewykorzystanego leku lub jego odpady należy usunąć w sposób zgodny z
lokalnymi przepisami.

Zaleca się przestrzeganie następujących zasad bezpieczeństwa, dotyczących wszystkich leków
przeciwnowotworowych:
- personel powinien być przeszkolony w zakresie prawidłowej techniki rozpuszczania
  i obchodzenia się z lekiem;
- kobiety w ciąży nie powinny być dopuszczane do pracy z tym lekiem;
- osoby mające kontakt z lekiem FARMORUBICIN PFS powinny nosić odzież ochronną:
  okulary, fartuchy, jednorazowe rękawiczki i maseczki;
- rozpuszczanie leku powinno odbywać się w wyznaczonym obszarze (najlepiej wyposażonym
  w system laminarnego przepływu powietrza); powierzchnia robocza powinna być chroniona
  jednorazowym papierem absorpcyjnym ze spodnią warstwą plastikową;
- wszystkie materiały używane do rozpuszczania, podawania leku lub oczyszczania, w tym
  rękawiczki, powinny być umieszczane w workach na odpady wysokiego ryzyka, a następnie
  spalane w wysokiej temperaturze;
- rozlany lub wyciekający lek powinien być zmyty rozcieńczonym roztworem podchlorynu
  sodu (1% dostępnego chloru), a następnie wodą;
- wszystkie materiały używane do usunięcia zanieczyszczenia powinny zostać usunięte
  w sposób opisany powyżej;
- w przypadku kontaktu leku ze skórą miejsce należy starannie umyć wodą z mydłem lub
  roztworem węglanu sodu. Nie należy jednak używać szczotki, aby nie spowodować otarcia
  naskórka;
- w przypadku dostania się leku do oka należy odsunąć powiekę i przepłukiwać oko dużą
  ilością wody przez co najmniej 15 minut. Następnie należy poddać się badaniu lekarskiemu;
- po zdjęciu rękawiczek należy zawsze umyć ręce.