Darzalex konc. do sporz. roztw. do inf.(20 mg/ml) - fiol. 20 ml

Dożylnie. Lek powinien być podawany przez wykwalifikowanego pracownika opieki zdrowotnej, w warunkach umożliwiających wykonanie resuscytacji. Przed i po infuzji daratumumabu należy podać leki w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z infuzją (IRR). Schemat dawkowania w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem (schemat cyklu 4-tyg.) i w monoterapii. Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana w dożylnym wlewie, zgodnie z następującym schematem dawkowania: tygodnie 1. do 8. - raz w tygodniu (w sumie 8 dawek); tygodnie: 9. do 24. - co 2 tyg. (w sumie 8 dawek) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.; od 25. tygodnia do progresji choroby -  co 4 tyg. - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg/tydz. (lub w zmniejszonej dawce 20 mg/tydz. u pacjentów w wieku >75 lat). Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, melfalanem i prednizonem (schemat z cyklami 6-tyg.). Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana w dożylnym wlewie, zgodnie z następującym schematem dawkowania: tygodnie 1. do 6. - co tydzień (w sumie 6 dawek); tygodnie 7. do 54. -  co 3 tyg. (w sumie 16 dawek) - pierwsza dawka w schemacie co 3 tyg. podawana jest w 7. tyg.; od tygodnia 55. do progresji choroby -  co 4 tyg. - pierwsza dawka w schemacie co 4 tyg. podawana jest w 55. tyg. Bortezomib podaje się 2 razy w tygodniu w tygodniach 1., 2., 4. i 5. w pierwszym cyklu 6-tygodniowym, następnie raz w tygodniu w tygodniach 1., 2., 4. i 5. przez 8 kolejnych cykli 6-tygodniowych. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, talidomidem i deksametazonem (schemat z cyklami 4-tyg.), w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych (ASCT). Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana w dożylnym wlewie, zgodnie z następującym schematem: indukcja: tygodnie 1. do 8. - co tydzień (w sumie 8 dawek); tygodnie 9. do 16. - co 2 tyg. (w sumie 4 dawki) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.; przerwa w czasie chemioterapii wysokodawkowej i ASCT; konsolidacja: tygodnie 1. do 8. - co 2 tyg. (w sumie 4 dawki) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 1. tyg. po wznowieniu leczenia po ASCT. Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 8., 9., 15., 16., 22. i 23. w cyklach 1. i 2. oraz w dawce 40 mg w dniach 1.-2. i 20 mg w kolejnych dniach dawkowania (dniach 8., 9., 15., 16.) w cyklach 3.-4. Deksametazon w dawce 20 mg powinien być podawany w dniach 1., 2., 8., 9., 15., 16. w cyklach 5. i 6. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem (schemat cyklu 3-tyg.). Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana we wlewie dożylnym, zgodnie z następującym schematem dawkowania:  tygodnie 1. do 9. - raz w tygodniu (w sumie 9 dawek); tygodnie 10. do 24. - co 3 tyg. (w sumie 5 dawek) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 3 tyg. podaje się w 10. tyg.; od 25. tygodnia do progresji choroby - co 4 tyg. - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 20 mg w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11 i 12. pierwszych 8 cykli leczenia bortezomibem lub w dawce zmniejszonej do 20 mg/tydz. u pacjentów w wieku >75 lat, z niedowagą (BMI < 18,5), źle kontrolowaną cukrzycą lub wcześniejszą nietolerancją terapii steroidami. Szybkości infuzji. Po rozcieńczeniu lek należy podać w infuzji dożylnej z szybkością początkową przedstawioną poniżej. Można rozważyć stopniowe zwiększanie szybkości infuzji tylko przy braku reakcji związanych z infuzją. Aby ułatwić podanie, pierwsza zalecona dawka 16 mg/kg mc. w tygodniu 1. może zostać rozdzielona na dwa kolejne dni tj. 8 mg/kg mc., odpowiednio, w dniu 1. i dniu 2. Infuzja w tygodniu 1. Opcja 1 (infuzja pojedynczej dawki): tydzień 1., dzień 1. (16 mg/kg mc.): objętość rozcieńczenia - 1000 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Opcja 2 (infuzja rozdzielonej dawki): tydzień 1. dzień 1. (8 mg/kg mc.): objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h; tydzień 1. dzień 2. (8 mg/kg mc.): objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Infuzja w tygodniu 2. (16 mg/kg mc.). Objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Kolejne infuzje od tygodnia 3. (16 mg/kg mc.). Objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 100 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Rozcieńczenie w 500 ml dla dawki 16 mg/kg mc. można zastosować tylko przy braku IRR w 1. tygodniu. W przeciwnym razie, należy stosować rozcieńczenie w 1000 ml. Zmodyfikowane początkowe szybkości (100 ml/h) kolejnych infuzji (tj. od trzeciej infuzji) można stosować tylko przy braku IRR podczas poprzednich infuzji. W przeciwnym razie, należy kontynuować postępowanie wskazane dla szybkości infuzji w tygodniu 2. Postępowanie w przypadku wystąpienia reakcji związanych z infuzją. Przed infuzją leku należy podać leki mające zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji związanych z infuzją (IRR). W razie wystąpienia IRR o jakimkolwiek stopniu/nasileniu, należy natychmiast przerwać infuzję leku i podjąć leczenie objawów. W postępowaniu w przypadku wystąpienia IRR może być niezbędne zmniejszenie szybkości infuzji lub przerwanie leczenia daratumumabem, w sposób opisany poniżej. Stopień 1-2 (łagodny do umiarkowanego): gdy objawy ustąpią, można wznowić infuzję z szybkością nie większą niż połowa szybkości podawania, przy której wystąpiła IRR; jeśli u pacjenta nie wystąpią żadne dalsze objawy IRR, można stopniowo zwiększać szybkość, wg odpowiednich stopni i przedziałów czasowych opisanych powyżej, uzasadnionych klinicznie, do maksymalnej szybkości 200 ml/h. Stopień 3 (ciężki): gdy objawy ustąpią, można rozważyć wznowienie infuzji z szybkością nie większą niż połowa szybkości podawania, przy której wystąpiła IRR; jeśli u pacjenta nie wystąpią żadne dalsze objawy, można stopniowo zwiększać szybkość, wg odpowiednich stopni i przedziałów czasowych opisanych powyżej; powyższą procedurę należy powtórzyć w razie powrotu objawów stopnia 3; w razie wystąpienia po raz trzeci objawów związanych z infuzją o nasileniu ≥ 3stopnia, należy trwale odstawić daratumumab. Stopień 4 (zagrażający życiu): należy trwale odstawić daratumumab. Pominięcie dawki. W razie pominięcia zaplanowanej dawki, należy podać ją tak szybko jak to możliwe, a schemat dawkowania należy odpowiednio dostosować, utrzymując odstępy pomiędzy dawkami. Modyfikacje dawki. Nie zaleca się zmniejszania dawki daratumumabu. W razie toksyczności hematologicznej może być konieczne opóźnienie podania dawki, by umożliwić powrót liczby krwinek do normy. Zalecane towarzyszące leki. Leki podawane przed infuzją. W celu zmniejszenia ryzyka IRR należy wszystkim pacjentom, na 1-3 h przed każdą infuzją daratumumabu, podać następujące leki. 1. Kortykosteroid (długodziałający lub o średnim czasie działania). Monoterapia: metyloprednizolon 100mg lub równoważną dawkę innego kortykosteroidu, podawaną dożylnie; po drugiej infuzji można zmniejszyć dawkę kortykosteroidu (60mg metyloprednizolonu, podawanego doustnie lub dożylnie). Terapia skojarzona: deksametazon 20 mg (lub odpowiednik), podawany przed każdą infuzją daratumumabu; gdy w schemacie podstawowym znajduje się deksametazon, jego dawka terapeutyczna będzie zastępować premedykację w dniach infuzji daratumumabu; deksametazon podaje się dożylnie przed pierwszą infuzją daratumumabu, a przed kolejnymi infuzjami można rozważyć podanie doustne; nie należy podawać dodatkowych kortykosteroidów wchodzących w skład schematu podstawowego (np. prednizonu), w dniach infuzji daratumumabu, gdy pacjent otrzymał deksametazon w premedykacji. 2. Leki przeciwgorączkowe (doustny paracetamol 650-1000 mg). 3. Leki przeciwhistaminowe (doustnie lub dożylnie difenhydramina 25-50 mg lub lek równoważny). Leki podawane po infuzji. W celu zmniejszenia ryzyka późnych IRR należy podać następujące leki. Monoterapia: przez 2 dni po każdej infuzji (zaczynając od dnia po infuzji) należy podawać doustny kortykosteroid (20 mg metyloprednizolonu lub równoważną dawkę kortykosteroidu o średnim czasie działania lub długodziałającego, zgodnie z lokalnymi standardami). Terapia skojarzona: należy rozważyć podanie małej dawkidoustnej metyloprednizolonu (≤20 mg) lub odpowiednika dzień po infuzji daratumumabu; jednakże, jeśli dzień po infuzji podawany jest kortykosteroid wchodzący w skład schematu podstawowego (np.deksametazon, prednizon), podawanie dodatkowych leków po infuzji może nie być konieczne. Ponadto, u pacjentów z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie, należy rozważyć zastosowanie po infuzji krótko- i długodziałających leków rozszerzających oskrzela oraz wziewnych kortykosteroidów. Wg uznania lekarza, po pierwszych czterech infuzjach, jeśli pacjent nie doświadcza istotnych IRR, można rozważyć odstawienie leków wziewnych. Zapobieganie reaktywacji wirusa półpaśca. Należy rozważyć profilaktykę przeciwwirusową zapobiegającą reaktywacji wirusa półpaśca. Szczególne grupy pacjentów. Na podstawie populacyjnych analiz farmakokinetyki nie wymaga się dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek jest podawany w dożylnej infuzji po rozcieńczeniu w 9 mg/ml (0,9%) roztworze NaCl do wstrzykiwań.

Lek jest wskazany: w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub z bortezomibem, melfalanem i prednizonem, w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych; w skojarzeniu z bortezomibem, talidomidem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych; w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub bortezomibem i deksametazonem, w leczeniu dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy otrzymali co najmniej jedną wcześniejszą terapię; w monoterapii u dorosłych pacjentów z nawrotowym i opornym na leczenie szpiczakiem mnogim, których wcześniejsze leczenie obejmowało inhibitor proteasomu i lek immunomodulujący i u których nastąpiła progresja choroby w trakcie ostatniego leczenia.