Masz objawy starczowzroczności? Zbadaj się.

Termin „prezbiopia” obejmuje wszystkie problemy z wyraźnym, ostrym czytaniem, które pojawiają się najczęściej w 4. dekadzie życia. Potocznie przypadłość ta nazywana jest starczowzrocznością, jednak przez niektórych pacjentów nazwa ta jest odbierana negatywnie – dlatego zalecane jest używanie formalnej formy, czyli prezbiopii.

Spis treści:

1. Objawy starczowzroczności (prezbiopii)

2. Etiologia starczowzroczności (prezbiopii)

3. Sposoby korekcji starczowzroczności (prezbiopii)

4. Wątpliwe bezpieczeństwo gotowych okularów do czytania

5. Zmniejszanie się wady wzroku "po 40" u osób z "minusami" - prawda czy mit?

6. Starczowzroczność (prezbiopia) - podsumowanie 

Objawy starczowzroczności (prezbiopii)

Pierwszym objawem, jaki najczęściej zgłaszają pacjenci, to brak możliwości odczytania malutkiego druku (np. na ulotkach czy etykietach) z odległości, w której byli przyzwyczajeni czytać tak małe szczegóły. Pacjenci mają tendencję do odsuwania od siebie drobnego tekstu i szukania odległości, dla której staje się on wyraźny. Do momentu, w którym wystarczy odsunięcie tekstu na długość ręki, pacjenci nie chcą się przyznać do istniejącego problemu, traktując go jako wstydliwy. Nie ma jednak nic bardziej naturalnego niż zmiany akomodacji i żaden pacjent nie powinien czuć się niekomfortowo ze względu na występujący problem.

Etiologia starczowzroczności (prezbiopii)

Układ wzrokowy (w oku bez wady wzroku) jest tak skonstruowany, że może swobodnie obserwować zarówno przedmioty bliskie jak i dalekie.

Jak to jest możliwe? Obserwacja przedmiotów jest możliwa dzięki współpracy kilku elementów oka – optycznych (film łzowy, rogówka, soczewka wewnątrzgałkowa) oraz nerwowych (siatkówka, droga wzrokowa, mózg).

Prezbiopia jest spowodowana osłabioną pracą soczewki wewnątrzgałkowej. A po co oku taka soczewka?

Oko, patrząc w dal, korzysta przede wszystkim z układu rogówka-soczewka wewnątrzgałkowa, która znajduje się w stanie spoczynku. Mięśnie sterujące pracą soczewki powinny być rozluźnione, a soczewka wewnątrzgałkowa powinna przyjąć swoją podstawową, najbardziej płaską krzywiznę.

Jednak podczas przybliżania znajdującego się w oddali przedmiotu soczewka wewnątrzgałkowa zaczyna pracować, czyli akomodować na daną odległość – dzięki temu obiekt ten jest widziany ostro. Praca tej soczewki polega na zmianie jej krzywizny w taki sposób, że staje się ona bardziej wypukła, co powoduje, że moc układu optycznego rogówka-soczewka wewnątrzgałkowa wzrasta. Dzięki tak skorelowanej pracy rogówki i soczewki możliwa jest obserwacja przedmiotów ustawionych w każdej odległości.

Niestety, gdy organizm zaczyna się starzeć, efektywność pracy soczewki wewnątrzgałkowej, a tym samym jej zdolność do zmiany krzywizny w dowolny sposób, zostaje ograniczona. Dzieje się to stopniowo, często latami. W pewnym wieku, dla każdego indywidualnym, proces ten się jednak kończy i pogorszenie widzenia w bliskich odległościach nie pogłębia się.

Ciekawe jest to, że proces starzenia się soczewki wewnątrzgałkowej zaczyna się już drugiego dnia życia – soczewka jest tak skonstruowana, że wszelkie jej nowe struktury nie ulegają łuszczeniu. Każda nowa warstwa przylega do już istniejącej, co pociąga za sobą spadek elastyczności soczewki.

Czytając, musisz odsuwać od siebie tekst? To może być prezbiopia.