Stoperan

1. Stoperan co to jest
2. Dawkowanie preparatu
3. Możliwe skutki uboczne
4. Interakcje z alkoholem
5. Stoperan w ciąży
6. Stoperan a karmienie piersią
7. Środki ostrożności
8. Interakcje z innymi lekami

Stoperan co to jest

Stoperan jest lekiem na biegunkę dostępnym bez recepty. Może być stosowany u osób dorosłych oraz dzieci już od 6 lat. Perparat ma postać kapsułek twardych i występuje w opakowaniach o zawartości:

• 8 sztuk,
• 18 sztuk.

Każda kapsułka preparatu zawiera 2 mg chlorowodorku loperamidu.

Jak działa Stoperan? Substancja czynna preparatu działa hamująco na perystaltykę jelit. Loperamid wiąże się z receptorami opioidowymi znajdującymi się w ścianie jelita, przez co zmniejsza uwalnianie acetylocholiny z zakończeń nerwowych i zwojów śródściennych. Po zażyciu leku maleje częstość i liczba wypróżnień, a ponadto zwiększa się napięcie zwieracza odbytu. Preparat zwiększa również resorpcję wody z jelita grubego, co powoduję zmianę konsystencji stolca na mniej wodnistą, zmniejszenie utraty elektrolitów oraz spadek ryzyka odwodnienia.

Jak szybko działa Stoperan? Loperamid zawarty w preparacie osiąga działanie terapeutyczne już po upływie od 1 do 3 godzin od przyjęcia .

Pełny skład preparatu

1 kapsułka Stoperan zawiera 2 mg chlorowodorku loperamidu.
Substancje pomocnicze to: laktoza jednowodna, skrobia kukurydziana, talk, magnezu stearynian.
Skład kapsułki żelatynowej: żelatyna, erytrozyna E127, błękit patentowy E131, tytanu dwutlenek E171, żółcień chinolinowa E104.

Wskazania do stosowania

Preparat jest zalecany w leczeniu biegunki ostrej i przewlekłej. Przeznaczony jest dla dorosłych, a także dzieci od 6 roku życia.

Kiedy nie stosować tego leku

Pomimo szerokiej dostępności leku nie każdy może go stosować. Przeciwwskazania do przyjmowania Stoperan stanowią:

• uczulenie na loperamid lub inne składniki preparatu;
• wiek poniżej 6 lat;
• stany, w których spowolnienie perystaltyki jelit może spowodować ciężkie powikłania, m. in. niedrożność jelit, okrężnicę olbrzymią oraz toksyczne rozszerzenie okrężnicy;
• następujące choroby jelit: niedrożność jelit, ostre wrzodziejące zapalenie jelita grubego, rzekomobłoniaste zapalenie jelit (szczególnie jeśli jest związane z przyjmowaniem antybiotyków o szerokim spektrum działania), ostry rzut krwotocznego zapalenia jelita grubego;
• bakteryjne zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy wywołane drobnoustrojami rodzaju Salmonella, Shigella i Campylobacter;
• ostra czerwonka przebiegająca z obecnością krwi w kale i podwyższoną temperaturą.

Jeśli podczas przyjmowania leku wystąpią wzdęcia, zaparcia lub niedrożność jelit, należy niezwłocznie przerwać jego stosowanie .

Dawkowanie preparatu

Dawkowanie Stoperan na biegunkę uzależnione jest od wieku pacjenta oraz nasilenia objawów. Jeżeli biegunka ustąpi już po pierwszej dawce, nie należy kontynuować przyjmowania preparatu. Można zażywać Stoperan na czczo, jak również po posiłku. Kapsułki należy połykać popijając wodą.

Dorośli, młodzież oraz dzieci, które ukończyły 12 lat

W przebiegu ostrej biegunki zaleca się rozpocząć leczenie od 2 kapsułek (4 mg leku), a następnie przyjmować 1 kapsułkę po każdym luźnym wypróżnieniu. Maksymalna dawka dobowa wynosi 8 kapsułek, co odpowiada 16 mg substancji czynnej.

Gdy pacjent zmaga się z biegunką przewlekłą na początku leczenia należy przyjmować 1 kapsułkę 2 razy w ciągu doby. Jeżeli zachodzi taka potrzeba, można zwiększyć dawkowanie leku do 4 lub 6 kapsułek na dobę.

Stoperan u dzieci w wieku od 6 do 12 lat

Dzieci między 9 a 12 rokiem życia w przypadku biegunki o dużej intensywności, a także w biegunce przewlekłej powinny przyjmować 1 kapsułkę preparatu po każdym luźnym wypróżnieniu. Maksymalna dawka dobowa to 3 kapsułki leku (tj. 6 mg).

Stoperan na ostrą biegunkę u dzieci w wieku 6-8 lat zaleca się stosować w ilości 1 kapsułka po każdym luźnym stolcu, jednak nie więcej niż 3 kapsułki (6 mg) na dobę. W przypadku biegunki przewlekłej również stosuje się 1 kapsułkę po każdym luźnym wypróżnieniu, a maksymalna dawka dobowa wynosi 2 kapsułki (4 mg leku).

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku oraz osoby z zaburzeniami czynności nerek nie muszą modyfikować dawkowania, jednak zaleca się ostrożność przy zaburzeniach czynności wątroby.

Przedawkowanie

Jeśli dojdzie do zażycia większej dawki leku, niż jest to zalecane, należy niezwłocznie udać się do lekarza lub najbliższego szpitala. Przedawkowanie Stoperan może spowodować:

• zahamowanie czynności układu nerwowego – bezdech, depresję oddechową, osłupienie, splątanie, zwiększone napięcie mięśniowe, zaburzenia koordynacji nerwowo-mięśniowej, senność, zwężenie źrenic;
• zaburzenia serca - nieregularny rytm, przyspieszona akcja serca, zmiany rytmu serca – mogą stanowić zagrożenie dla życia;
• trudności w oddawaniu mocz;
• zaparcia i niedrożność jelit.

Ponadto przedawkowanie może ujawnić istniejący wcześniej zespół Brugadów.

Jeśli u pacjenta pojawią się objawy nadużywania preparatu, może być konieczne podanie naloksonu jako odtrutki. Wówczas lekarz musi obserwować chorego przez minimum 48 godzin, aby upewnić się, czy nie dochodzi do zahamowania czynności ośrodkowego układu nerwowego. Może być także konieczne podanie drugiej dawki naloksonu, ponieważ czas działania Stoperan jest dłuższy od czasu działania odtrutki.

Reakcja na przedawkowanie leku jest silniejsza u dzieci niż u dorosłych. U pacjentów niepełnoletnich występuje większe ryzyko niepożądanego działania na ośrodkowy układ nerwowy.

Pominięcie dawki

Jeśli pacjent zapomniał zastosować preparat, nie powinien uzupełniać pominiętych kapsułek przez stosowanie podwójnej dawki.

Odstawienie leku

Preparat można odstawić po złagodzeniu objawów. Należy pamiętać, że jest to lek do doraźnego stosowania.

Możliwe skutki uboczne

Przy stosowaniu Stoperan skutki uboczne występowały bardzo rzadko, u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów, lub w pojedynczych przypadkach. Możliwe działania niepożądane to:

• senność, zmęczenie, bóle i zawroty głowy;
• dolegliwości ze strony układu pokarmowego: bóle brzucha, nudności, wymioty, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, niedrożność jelit, niestrawność, rozszerzenie okrężnicy (w tym również toksyczne rozszerzenie okrężnicy), suchość w jamie ustnej;
• dolegliwości skórne: pokrzywka, wysypka, świąd, obrzęk naczynioruchowy, wysypka pęcherzowa (w tym zespół Stevensa-Johnsona), rumień wielopostaciowy,
  toksyczno-rozpływna martwica naskórka;
• reakcje alergiczne: ciężkie reakcje nadwrażliwości, wstrząs anafilaktyczny (charakteryzuje się nagłymi trudnościami w oddychaniu, obrzękiem twarzy lub gardła, ciężkimi zawrotami głowy) i reakcje przypominające anafilaksję;
• zatrzymanie moczu.

Należy wziąć pod uwagę, że wiele objawów spośród skutków ubocznych loperamidu należy do normalnych objawów biegunki. Są to m.in.:

• dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego: dyskomfort i ból brzucha, nudności, wymioty, zaparcia, wzdęcia z gazami, suchość w jamie ustnej;
• senność, zawroty głowy, zmęczenie.

Interakcje z alkoholem

Lek przyjmowany w zalecanych dawkach praktycznie nie przenika do centralnego układu nerwowego. Dlatego też prawdopodobieństwo interakcji Stoperan z alkoholem jest bardzo niewielkie. Jednak ze względu na dolegliwości ze strony układu pokarmowego oraz biegunkę, picie alkoholu lepiej skonsultować z lekarzem.

Stoperan w ciąży

U kobiet ciężarnych możliwość stosowania preparatu zależy od stopnia zaawansowania ciąży. Pomimo braku stwierdzenia działania toksycznego na zarodek lub płód, nie zaleca się stosowania Stoperan w I trymestrze ciąży. W II oraz III trymestrze dopuszcza się przyjmowanie preparatu jeżeli korzyści z terapii dla pacjentki przewyższają ryzyko dla płodu.

Stoperan a karmienie piersią

Substancja czynna zawarta w leku przenika do pokarmu kobiecego. W związku z tym jego stosowanie w okresie karmienia piersią nie jest zalecane

Środki ostrożności

Stoperan służy wyłącznie do objawowego leczenia biegunki. Zawsze gdy da się rozpoznać przyczynę biegunki i jest to uzasadnione, należy wprowadzić leczenie przyczynowe. Jeśli u pacjenta występuje również krew w kale i gorączka, należy ustalić przyczynę dolegliwości przed podaniem loperamidu.

Lek należy odstawić, jeżeli u pacjenta pojawią się wzdęcia, zaparcia lub objawy niedrożności jelit, a także jeśli w przebiegu ostrej biegunki ciągu 48 godzin od pierwszego podania nie nastąpiła poprawa.

W przebiegu biegunki może dojść do odwodnienia organizmu i niedoboru elektrolitów. Szczególnie narażone na te dolegliwości są dzieci. Dlatego podczas biegunki pacjent powinien uzupełniać niedobory wody i soli mineralnych.

U dzieci odpowiedź na loperamid jest bardziej zmienna, dlatego lek należy stosować u nich ostrożnie. Pacjentom poniżej 6 roku życia nie zaleca się podawania loperamidu.

Pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby zaleca się ostrożność podczas stosowania preparatu. Należy obserwować, czy nie pojawiają się objawy toksyczności ze strony ośrodkowego układu nerwowego.

Pacjenci chorujący na AIDS powinni odstawić preparat jeśli pojawią się jakiekolwiek objawy wzdęcia brzucha. Odnotowano pojedyncze przypadki toksycznego rozszerzenia okrężnicy podczas stosowania chlorowodorku loperamidu u osób z AIDS i jednoczesnym zakaźnym zapaleniem okrężnicy (zarówno bakteryjnym, jak i wirusowym)

Nie należy stosować leku w większych dawkach lub dłużej, niż jest to zalecane. Przedawkowanie Stoperan może powodować poważne skutki uboczne, jak zaburzenia kardiologiczne i szkodliwy wpływ na ośrodkowy układ nerwowy. Zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT, wydłużenia czasu trwania zespołu QRS oraz zaburzenia rytmu typu torsade de pointes. Niekiedy kończyły się one śmiercią pacjenta.

Z uwagi na zawartość laktozy kapsułki nie powinny być zażywane przez pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp oraz zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Podczas stosowania preparatu mogą pojawić się skutki uboczne, również te, które są typowe dla biegunki. Jeśli u pacjenta wystąpią zmęczenie, zawroty głowy lub senność, zaleca się zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn w ruchu.

Interakcje z innymi lekami

Z danych niekliknicznych wynika, że loperamid jest substratem P-glikoproteiny. Jego zastosowanie w pojedynczej dawce 16 mg jednocześnie z chinidyną lub rytonawirem, które należą do inhibitorów P-glikoproteiny, powoduje wzrost stężenia loperamidu w osoczu krwi. Znaczenie kliniczne tego działania nie jest znane.

Dystrybutor na terenie Polski: USP Zdrowie Sp. z o.o.